Mariska ging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naar Argentinië. Ze werktedaar met kinderen. Lees hier hoe zij die tijd ervaren heeft:

Zolang ik me kan herinneren wil ik naar Argentinië: mijn fascinatie begon met Evita, tango, de pampas en Tierra del Fuego en eindigde met hetzelfde en zoveel meer. Na mijn afstuderen wilde ik Spaans leren, werken en reizen. Amper twee maanden later vertrok ik zonder een woord Spaans maar met vaccinaties, voor vijf maanden naar Zuid-Amerika. Zodra ik me achter de douane bevond viel alle stress en twijfel van me af. Na een lange, uitputtende vlucht ging alles zo snel, zo makkelijk. Op zoek naar een bus buiten het vliegveld liep ik tegen de eerste grote verandering op: een muur van allesverzengende hitte. Terwijl het in Amsterdam sneeuwde, liep het kwik hier op tot over de dertig graden. En er zouden nog vele veranderingen volgen. Eenmaal in het hostel was ik kapot: de jetlag, de hitte, het afscheid en alle nieuwe indrukken. Maar ik was in Buenos Aires, slapen kon ik later wel.

Hablas castellano?

Een week later zat ik in Cordoba, de tweede stad van dit uitgestrekte Argentinië. In vergelijking met Buenos Aires een dorp, 11 miljoen versus 1 miljoen.

Hoog op een flat stelde mijn gastvrouw zich voor als Raquel Astrada, een mollige vrouw met een zachte uitdrukking. Een vrouw die de kunst van het geduld bewaren verstaat. Ik sprak geen Spaans, zij geen Engels. Na de eerste lessen dacht ik dat ik de wereld weer aankon. Mijn woordenschat ging van nul naar honderdvijftig en al snel was ik in staat zinnen te maken. Het put uit om in een andere taal te denken en te praten. Na drie weken kwam de omslag, het gevoel dat ik het nooit zou leren. Maar de dag dat deze nieuwe taal geen worsteling meer was, maar een genoegen, kwam sneller dan ik had durven hopen.

Het project Sal y Luz

Mijn tijd op het opvangcentrum voor kinderen was indrukwekkend. Ik wilde een extra paar handen bieden en geen grote veranderingen teweeg brengen, na een maand laat je immers alles weer achter. Ik weet niet of de kinderen er iets van begrepen hebben dat ik weer weg ging. Zo jong als ze zijn hebben zij al zoveel mensen zien komen en gaan. Ik zal ze nooit vergeten, net zo min als de mensen met wie ik werkte, die me in hun wereld toelieten. Ik heb het gevoel dat ik daar het werkelijke Argentinië heb leren kennen, zo gastvrij en extravert, maar een land met zo een immens verdrietige en complexe geschiedenis.

Het reizen

Na twee maanden zat het er op in Cordoba. Met een dubbel gevoel nam ik de bus. Het mooie van reizen is dat je nooit weet waar je heen zal gaan, welke mensen je zal ontmoeten. Na Argentinië belandde ik in Bolivia, Uruguay en Chili. Ik kan vertellen wat ik heb gezien; de steden, de mensen, de armoede, de feesten, de dieren, de watervallen, de geisers, de gletsjers, de ijsbergen, de hoogvlakten en de woestijn. Het is een aaneenschakeling en opeenstapeling van mooie en onvergetelijke gebeurtenissen, maar dan is er nog het reizen zelf. Ritten van gemiddeld 17 uur, waarin soms 1500 kilometer werd afgelegd. Staren uit het raam, zonder werkelijk iets te zien, zonder enig besef van tijd, met een gevoel van ruimte en vrijheid. De allermooiste rit was van Tupiza naar Uyuni in Zuid-Bolivia. Nog nooit heb ik een landschap zo snel zien veranderen; van besneeuwde bergtoppen, naar uitgeslepen rotsen en diepe afgronden, eindigend in een eindeloze gang van stof, zand en stenen.

Gedurende de zonsondergang kleurde de lucht van blauw naar donker grijs, voordat de stralen van de zon de omgeving deed baden in alle tinten rood, roze, oranje en geel. Dan vergeet je dat je bijna niet kunt ademen, dat je hoofd bonkt van het zuurstofgebrek in de ijle lucht en dat je je zitvlak niet meer voelt vanwege het schudden en bonken in een gammele bus zonder airco.

Terug

Reisde ik maar te paard, dan zouden ziel en lichaam zich met gelijke snelheid verplaatsen. Na 16 uur sta je ineens weer in Nederland, in een andere tijd, in een ander seizoen. Het is zo raar weer terug te zijn. Voor mij was er zoveel gebeurd en veranderd, terwijl ik toch maar vijf maanden weg ben geweest. Nog steeds mis ik het Spaans, de mensen die ik heb leren kennen, het matéritueel, de asado's en de tango. En dat staat los van de negatieve zaken die het beeld van Argentinië in het buitenland bepalen. Ik heb me welkom en veilig gevoeld. Hoe het was in Argentinië ? Verder dan ‘fantastisch en indrukwekkend' kom ik niet. Ervaar het zelf!

Mariska Kleinhoonte van Os