Sanne ging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naarBolvia. Nu ze weer thuis is, is ze super trots dat ze destijds de stap heeft gezet!

Vorig jaar juni rondde ik mijn opleiding pedagogiek af en had geen idee wat ik moest gaan doen. Ik besloot om er even tussenuit te gaan en uit te zoeken welke kant ik op wil gaan, wil ik gaan werken of nog een studie doen? Na lang zoeken heb ik besloten om naar Bolivia te gaan en hier Spaans te gaan leren en ook nog iets voor de mensen daar te doen, namelijk vrijwilligerswerk.

Omdat Bolivia een nogal onbekend en in de ogen van veel mensen een ‘gevaarlijk' land is ben ik best wel zenuwachtig voor vertrek, maar ik heb er ook veel zin in. Eenmaal aangekomen in Sucre, na een hele lange reis, heb ik meteen een ervaring met een Boliviaan met slechte bedoelingen. Ik sta bij de band te wachten op mijn bagage en als ik deze uiteindelijk gevonden heb, komt er meteen iemand op me af die heel ‘aardig' aanbiedt om te helpen dragen. Hij pakt mijn tas en rent naar zijn taxi waar hij hem in legt. Ik dus snel achter deze man aan en maak hem in mijn gebrekkige Spaans duidelijk dat ik mijn tas terug wil hebben. Dan wil hij natuurlijk Bolivianos zien, dus ik probeer hem duidelijk te maken dat ik hem dit niet ga geven. Op dat moment komt mijn ‘gastpapa' aanlopen en vraagt of ik Sanne Hamers uit Holanda ben. JA! Gelukkig helpt hij me van die enge man af.

Het eerste autoritje van het vliegveld naar het huis kijk ik mijn ogen uit. Het valt me gelijk op dat men er hier heel kleurrijk bij loopt en iedereen een hoedje draagt. Ook is duidelijk te zien dat er veel armoede in dit land heerst.

Eenmaal aangekomen bij het huis wordt me meteen duidelijk dat de carnaval eraan komt. Er staan hordes jongetjes van alle leeftijden op straat waterbalonnen te gooien naar de meisjes. Dit schijnt echt iets te zijn wat bij de carnaval hoort en in de weken die volgen ondervindt ik dat maar al te goed. Vaak zit ik kletsnat in het internetcafé.

Die maandag begin ik met de lessen Spaans. Eerst moet ik een test afleggen waarna duidelijk wordt wat mijn niveau is. Dan wordt ingedeeld in een klasje, alleen. Ik krijg de eerste week les van een erg aardige leraar. Ondanks dat je dan nog amper Spaans spreekt wordt alles op een rustige en duidelijke manier uitgelegd. Die eerste week leer ik ook al meteen veel leuke mensen kennen. De school organiseert elke week verschillende activiteiten, zoals salsales en kookles, die erg gezellig zijn en waar iedereen aan deelneemt van de school.

Na 4 weken ben ik klaar met mijn Spaans en begin ik aan het tweede gedeelte van mijn avontuur, namelijk het vrijwilligerswerk. Ik verhuis dan ook van het gastgezin naar een vrijwilligersresidentie. Ik ga werken op de school van Instituto Psicopedagogico. Dit is een instituut voor kinderen met een verstandelijke handicap en/of lichamelijke handicap. Ik kom in een klasje terecht met 9 jongens en 1 meisje. Deze kinderen hebben een lichte verstandelijkehandicap en gedragsproblemen. De juf is ook nieuw, zij geeft pas een maand les aan deze klas. 's Morgens komen de kinderen naar deze school, om hun huiswerk te maken, en 's middags gaan ze naar een reguliere school. Ik vind het meteen al ontzettend leuk om deze kids te helpen met hun huiswerk en met hen bezig te zijn. Wat een schatjes zijn het.

Ik heb 8 weken op deze school gewerkt en deze weken waren echt onvergetelijk. Ik heb mijn steentje bijgedragen maar heb er zelf ook wat voor teruggekregen.

Ik ben nu weer 2 maanden terug in Nederland en denk nog heel veel aan mijn leventje in Sucre. Ook moet ik veel aan de kinderen van het schooltje denken. Ik heb echt een ongelofelijk leuke tijd gehad daar. Ik ben dan ook best wel blij en trots op mezelf dat ik deze stap gezet heb.

Groetjes Sanne