Jannaging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naar Chili. Ze woonde in een gastgezin, leerde spaans en werkte op een school voor kinderen met autisme en gedragsproblemen. Lees hier haar ervaringen:

En dan ga je opeens naar Chili..!Waarom Chili?.. Sja, daar kan ik nog steeds eigenlijk geen antwoord op geven.. Ver weg, Spaans leren, bijzonder land waar niet iedereen zomaar naar toe gaat. Een land van uitersten, waarbij ik me van tevoren eigenlijk niet eens goed een voorstelling van kon maken. IJs in het zuiden, en woestijn in het noorden, bergen en zee, en dat met een zeer korte afstand ertussen, bijzonder.

Een broodje zeep?
Stiekem komt de dag van vertrek toch wel razendsnel dichterbij. Ondertussen was ik thuis begonnen met een huis-tuin-en keuken cursus Spaans voor dummies, waarbij vooral de uitspraak van deze geweldige taal voor de nodige hilariteit heeft gezorgd bij familie en vrienden. Dagen gevuld met het nabrabbelen van een DVD , en dan nog steeds eigenlijk niet weten waar je het over hebt.. Reisgidsen (lang leve de Lonely Planet) uitgeplozen en informatie bij mekaar gezocht.. En dan gaat de reis dan toch écht beginnen. Voor je het weet sta je op Chileense bodem. Binnen 5 minuten realiseer je je dat het Spaans hier toch wel ietwat anders is dan het Spaans datjethuis hebt geleerd. Maaar.. de moeite wordt erg gewaardeerd, en met handen, voeten, en non-verbale communicatie lukt het dan toch een broodje te bestellen (als 6 weken later blijkt dat je 10 minuten bezig bent geweest met een broodje ‘zeep' (jabón) bestellen i.p.v. een broodje ‘ham' (jamón), kun je hier alleen maar heel hard om lachen..).

Mijn gastgezin is geweldig!
In het gastgezin word ik met open armen ontvangen, mama Carmen maakt me meteen duidelijk dat ze de komende 3 maanden mijn ‘mama' zal zijn en dat ik met alles bij haar terecht kan. Zoon Manuel wijst me dan mijn appartement, dat een aantal verdiepingen hoger blijkt te liggen. Een fantastisch appartement, dat ik zal delen met andere buitenlandse studenten, met een fantastisch uitzicht over Santiago!Mijn familie blijkt een géweldige familie te zijn, binnen no-time ben ik officieel benoemd tot lid van de familie, en zitten we regelmatig avonden lang te dineren, kletsen, BBQ-en, onder het genot van een stevige terremoto! Dat we een goede band hebben gekregen, blijkt op de avond van ons afscheid als er tranen met tuiten gehuild worden door zowel mij als de familie.

De taalcursus is geweldig!
De eerste dag dat je dan echt door Santiago loopt, realiseer je je dat hier écht niemand Engels spreekt. Op de Talenschool hebben we gelukkig een leraar die wel Engels spreekt, hij gebruikt dit echter alleen in de les. Het Spaans leren gaat hier in een rázend tempo! Op dag één was ik kampioen ‘ja knikken en vriendelijk lachen', op dag 7 ben ik degene met het hoogste woord aan tafel, in het Spaans! Fantastisch: ik kan iedereen verstaan, en nog iets terugzeggen ook!

In 4 weken tijd van beginner naar gevorderd
Op school is het een gezellige boel. Zó gezellig, dat we na school met z'n allen gaan lunchen of de stad in gaan. We zijn met een grote groep uit alle uithoeken van de wereld, en we leren allemaal Spaans. Ik mag wel stellen dat ik in de tijd die ik op ‘Coined' heb doorgebracht, vrienden voor het leven heb gemaakt. Iedereen woont bij mekaar in de buurt, waardoor je elkaar 's avonds ook nog heel regelmatig treft (terrasjes genoeg in Santiago en keuze genoeg uit de soorten ‘cerveza' en ‘vino'!!).Ook organiseert de school bijna elke dag excursies, onder andere naar een wijnproeverij (geloof me: na deze excursie sprak íedereen vloeiend Spaans, Engels, en Portugees ;-)), naar het Andes-gebergte , naar de kust, en naar leuke restaurantjes waar het me nog lukt om de plaatselijke bevolking de polonaise en het Nederlands volkslied te leren! De dagen vliegen om. Voor je het weet neem je je diploma in ontvangst. In 4 weken tijd ben ik van ‘beginner' naar ‘beginnend gevorderd' gegaan, en lukt het me zelfs een speech in het Spaans te geven bij ons afscheidsdiner met alle studenten en leraren. Vol vertrouwen op naar het vrijwilligerswerk.....

'Pas op: overstekende autisten'
Mijn werk bestaat uit meehelpen binnen een school voor kinderen met autisme en gedragsproblemen, en andere bijkomende problematieken. Op mijn kennismakingsmiddag moet ik toch wel even slikken: alle kinderen dragen een blauwe of grijze overall, het gebouw is enorm oud, er staan verkeersborden op straat: 'Pas op: overstekende autisten'.

Chilenen kunnen niet kort van stof zijn
Mijn eerste werkdag was nog wat onwennig van beide kanten: ik ben de eerste persoon daar die er komt werken vanuit een ander land, en die dus niet Spaans als eerste taal heeft..
Nu, geloof me, ik spreek echt ondertussen een aardig woordje Spaans, maar de eerste dagen heb ik toch echt regelmatig moeten melden dat ze toch echt langzamer moesten praten!.. Chileense mensen kunnen ook níet kort van stof zijn. Mijn collega wilde me melden dat we gingen kennismaken met een therapeut waarmee ik de komende dagen zou gaan werken. In plaats van dat er gezegd wordt: ¨We gaan kennismaken met de therapeut¨ (wat ik echt prima kan verstaan en ook op kan reageren) volgt er een enorm lang en ingewikkeld verhaal...

Uhm..... QUE?????????...... Als ik dan aangeef dat het iets te snel ging, en dat ik niet begrijp wat de zomer en winter te maken hebben met de therapeut, moeten ze erg lachen, en kunnen ze opeens wel ‘langzaam' praten! Gelukkig zeggen ze zelf dat ze érg snel praten, de helft van de medeklinkers inslikken (opeens waren de ´S-en´ ook op), en heel veel Chileense woorden gebruiken in plaats van Spaanse (die ik nu ook al ga overnemen..). Als ik ze er af en toe aan herinner dat ze langzaam moeten praten, dan lukt het behoorlijk aardig!

'Hola... Verde...'
Een van de eerste werkdagen ben ik met een groep 18-jarige jongens (en uiteraard een collega) naar een typisch Chileense markt geweest om eten te kopen (Alle kinderen in de eerder genoemde blauwe overall..). Ik had een (gehandicapte) jongen aan de arm die niet kon praten (dacht ik..). Stonden we bij een stoplicht te wachten toen het schijnbaar groen was geworden. Ik was alleen maar om me heen aan het kijken: indrukken opdoen, toen Enad (zo heet ie) opeens tegen me zei: ¨Hola.. Verde (groen)..¨. En dan met zo´n scheve grijns met z´n knappe koppie (met een geweldige Rolling Stones pet schuin op z´n hoofd) mij de weg oversleurt: ge-wel-dig!

Gabi
De dagen erna de hele dag in de muziekzaal meegeholpen: met de kinderen gedanst, geknuffeld, gesprongen: super! Eén manneke heeft mijn hart gestolen: Gabi.. Een supermooi jochie van 10 jaar met de mooiste groene ogen die ik ooit gezien heb. Hij heeft mijn hand gepakt, en vervolgens niet meer losgelaten. Alsof hij ook doorhad dat ik niet van hier ben. Hij bleef mijn naam ook maar herhalen. Samen op een mat gelegen, naar relaxmuziek geluisterd, hij kroop helemaal tegen me aan: handjes vasthouden, en viel uiteindelijk in slaap. In één woord geweldig. Uiteindelijk mag ik dan ook de gehele periode in het klasje van Gabi blijven werken. Wat liefde en aandacht niet kan doen met zo´n kids, daar smelt je echt voor..

Ze gaan hier zo liefdevol met de kinderen om
Petje af trouwens hoe ze hier met de kids omgaan: zo liefdevol! De kinderen (mét autisme) zijn erg gehecht aan de mensen hier, en zijn erg aanhankelijk, lichamelijk. Het klink heel gek, maar zelfs bij de kids mét autisme zie je toch een stuk van de Zuid-Amerikaanse cultuur terug: elkaar knuffelen, kussen bij begroeten en weggaan, en aanraken is doodnormaal: ze worden overspoeld met liefde, ook als ze agressief worden of wat dan ook. Erg bijzonder om te zien in elk geval. Het is moeilijk in woorden uit te drukken hoe het precies is op mijn werk. Dat de kinderen allemaal hetzelfde aan hebben.. dat went. Dat ze een speld op hun overall hebben met hun naam en ´Ik ben autistisch´, is erg bizar in het begin, maar ook dat went...

Niet alles went...
Dat sommige kinderen op bepaalde dagen niet kunnen komen omdat het geld op is thuis.. Dat went níet. Vreselijk, het liefst zou ik die allemaal mee naar huis nemen. Ook als je zo´n manneke in een hoekje ziet zitten met een kapotte broek, en een bril die met plakband aan mekaar hangt.. Als je zo´n kindje dan oppakt en kietelt, en je krijgt zo´n geweldige glimlach.. Daar doe je het voor. Echt, wat een voldoening, ik kan niet anders zeggen.! Mijn collega´s zijn ook stuk voor stuk helemaal geweldig en vragen me het hemd van het lijf. Waar ik van tevoren voor gewaarschuwd was, is wel waar: ze begrijpen in het begin niet helemaal wat je vanuit het rijke Nederland hier komt doen, en willen je niet belasten met werk: je moet echt zelf initiatief nemen met alles, anders zit je de hele dag maar wat te kijken. Gelukkig ga je elkaar steeds beter begrijpen, zeker als je heb kunnen uitleggen hoe het in Nederland zit, en waarom je een keuze maakt als deze om in Chili te komen werken.

'Tia Janna'
Als mijn vrijwilligerswerk er uiteindelijk op zit, is er een heel afscheidsfeest voor mij georganiseerd, met muziek en al. De gehele school is versierd, en ik word overladen met zelfgeknutselde kadootjes van de kinderen en kadootjes van collega's. Zoveel, dat het me niet eens lukt om alles mee naar huis te nemen. Het mooiste kado komt van de moeder van Juan-Pablo, die een foto van hem ingelijst heeft, en mij huilend op het hart drukt dat ik zoveel betekend heb voor haar zoontje die thuis nauwelijks te hanteren is, en het thuis (blijkbaar) de hele tijd over ‘Tia Janna' heeft.

Ik weet in elk geval zeker dat ik dit werk voor geen goud had willen missen: het is echt fantastisch om mee te maken, ik kan het niet anders zeggen. Deze ervaring neemt nooit meer iemand me af!