Kevin, program manager vrijwilligerswerk, bezocht onze projecten in Ghana!

Ghana is voor Travel Active één van de meest populaire bestemmingen om vrijwilligerswerk te gaan doen. Jaarlijks mogen we zo’n 120 vrijwilligers begeleiden en voorbereiden op een vertrek naar Ghana.

Aantrekkingskracht op vrijwilligers
Ghana is niet voor niets een populaire bestemming. Het stabiele en veilige klimaat, de warme vriendelijke bevolking, maar ook de vele verschillende projectmogelijkheden maken dit land tot een aantrekkelijke bestemming met een grote aantrekkingskracht op vrijwilligers. Kevin, program manager vrijwilligerswerk van Travel Active, bezocht afgelopen maand een groot aantal projecten waar vrijwilligers geplaatst worden.

Kevin: "het was een nuttige, leerzame en bijzondere reis waarover ik graag meer wil vertellen! Voor mijzelf was deze reis extra bijzonder omdat Ghana ooit mijn eerste kennismaking was met het fascinerende continent Afrika. Het voelde heel goed om weer terug te zijn en Ghana heeft opnieuw veel indruk op me gemaakt!

We organiseren inmiddels ruim 13 jaar vrijwilligerswerk in Ghana en werken succesvol samen met de lokale organisatie Experience It. Deze organisatie wordt geleid door onze contactpersoon Tina. Tina mag zich met recht de Afrikaanse moeder van onze vrijwilligers noemen en ondersteunt vrijwilligers met veel betrokkenheid en humor! Zij en haar collega’s staan altijd voor onze vrijwilligers klaar en zorgen voor de juiste ondersteuning ter plekke.

We werken nauw samen met Tina en hebben bijna dagelijks contact met haar om op de hoogte te blijven van onze vrijwilligers. We kunnen ons geen betere contactpersoon voorstellen en de passie voor haar werk straalt van haar af!

Goed voorbereid
Travel Active vindt het belangrijk om vrijwilligers voor vertrek, maar ook ter plekke goed voor te bereiden op de Afrikaanse cultuur en leefwijze. Het is immers niet niks wat ze gaan doen en een uitgebreide voorbereiding is noodzakelijk om een verblijf in Ghana succesvol te laten verlopen. De eerste dagen van mijn verblijf heb ik deelgenomen aan de door ons georganiseerde oriëntatiedagen voor onze vrijwilligers. Onze vrijwilligers verblijven tijdens de oriëntatie in de hoofdstad Accra en verblijven hier in een vrijwilligershuis.

Tijdens deze leuke en intensieve dagen krijgen onze vrijwilligers veel informatie over het land, de cultuur, veiligheid en gezondheid. Ook geven onze collega’s meer informatie over het verloop van het vrijwilligerswerk en worden zij voorbereid op wat zij kunnen verwachten van het vrijwilligersproject. Er worden verder leuke activiteiten georganiseerd, afgestemd op de Ghanese cultuur. Zo heb ik deelgenomen aan Afrikaanse djembé-lessen en opnieuw kennis mogen maken met het ritme van Ghana. Aangezien ik niet echt een natuurtalent ben, heb ik de Afrikaanse danslessen dit keer maar overgeslagen…

Erg leuk en inspirerend om te zien met hoeveel plezier deze oriëntatiedagen georganiseerd worden. De oriëntatiedagen zijn ongetwijfeld een onmisbare start van een verblijf in Ghana!

Verblijf in een gastgezin
Na de oriëntatiedagen in Accra ben ik verhuisd naar mijn gastgezin in Swedru, een stad ongeveeréén uur ten westen van Accra. Hier heb ik een aantal dagen het echte Afrikaanse gezinsleven mogen ervaren. In de omgeving van Swedru bieden we vele projectmogelijkheden en deze dagen stonden dan ook in het teken van het bezoeken van verschillende basisscholen, middelbare scholen, medische projecten en kindertehuizen. Ook heb ik een interessant project bezocht dat we sinds kort aanbieden, het Chosen Rehabilitation Centre. Een ambulant project wat ondersteuning en hulp biedt aan prostituees, alcohol en/ drugsverslaafden. De vrijwilligers bieden op allerlei manieren ondersteuning en kunnen zich ook inzetten bij het geven van voorlichting over gezondheid, hygiëne of preventie van geslachtziektes. Een project waar vrijwilligers met specifieke werkervaring, maar ook zonder relevante werkervaring mooi werk kunnen verrichten!

Na mijn bezoek aan de verschillende projecten in de omgeving Swedru en afscheid te hebben genomen van mijn gastgezin, ben ik doorgereisd naar het noorden van Ghana. Een pittige reis waarbij ik na ongeveer 16 uur in de bus te hebben gezeten in een totaal andere wereld terecht kwam. Het noorden van Ghana is een regio waar Travel Active al jaren intensieve hulp biedt op arme en vaak zeer hulpbehoevende projecten. Ook hier heb ik weer een aantal dagen mogen doorbrengen bij een gezellig gastgezin in huis. Het gezin waarvan de gastmoeder de eigenaresse is van het Nabari Child Care project. Dit is een project waar Travel Active een speciale band mee heeft.

Speech
Het Nabari Child Care project is, mede door de hulp van Travel Active en haar vrijwilligers, van een arm en hulpbehoevend project is uitgegroeid tot een project waar kinderen onderdak en hulp krijgen die ze nodig hebben. De omstandigheden zijn sinds deze ondersteuning aanzienlijk verbeterd. Hierdoor kwam het dat ik met open armen en veel enthousiasme werd ontvangen. Wat een warm en onvergetelijk onthaal! Er werd zelfs van me verwacht dat ik een speech gaf aan de chief en inwoners van het dorp. Als dank voor al ons harde werk en de hulp van onze vrijwilligers kreeg ik een prachtige traditionele outfit uitgereikt. Een enorme eer en het bezoek aan Nabari heeft dan ook veel bij me losgemaakt!

Travel Active biedt vele projectmogelijkheden aan in het noorden van Ghana en ik heb hier dan ook veel vrijwilligers aan het werk mogen zien. Mooi om te zien hoe dankbaar de kinderen zijn met een extra knuffel en de extra aandacht die ze krijgen van onze vrijwilligers. Daar doen we het voor!

Tijdens mijn bezoek aan het noorden werd me ook duidelijk hoe groot de verschillen nog zijn tussen het zuiden en het noorden van Ghana. Het zuiden ontwikkelt zich in een sneller tempo waar het noorden zich minder lijkt te ontwikkelen. Als je als vrijwilliger in een kindertehuis echt het verschil wilt maken en jezelf volledig wilt onderdompelen in Afrika, kies dan voor het noorden van Ghana. Uiteraard zijn er ook op projecten in het zuiden waar jij je nuttig kunt maken als vrijwilliger. De omstandigheden op projecten zijn hier vaak iets minder primitief dan in het noorden.

Een bijzonder project dat veel indruk heeft gemaakt was het project waar Travel Active vrijwilligster Ann werkte. Ann werkt in België als fysiotherapeute en wilde haar kennis en kwaliteiten graag inzetten in Ghana. Ze werkt op een project wat hulp biedt aan kinderen met een handicap. Ann zet zich hier in als fysiotherapeute en probeert zoveel mogelijk kinderen te helpen en het maximale uit haar verblijf te halen. In de periode dat ze in Ghana verblijft heeft ze, door haar kennis en vaardigheden, veel aanzien gekregen bij haar lokale collega’s. Ze probeert haar kennis over te dragen op haar lokale collega’s en hoopt op deze manier structureel haar ‘stempel’ achter te laten op het project. Met veel bewondering heb ik Ann aan het werk gezien en het is mooi om te zien wat iemand met de juiste kennis en vaardigheden in huis kan bereiken! Ook voor vrijwilligers met een specifieke achtergrond zijn er in Ghana dus volop mogelijkheden.

Het was erg nuttig om met eigen ogen te kunnen bekijken wat onze vrijwilligers zoal bereiken tijdens hun vrijwilligerswerk. Het blijft altijd inspirerend om onze vrijwilligers met zoveel passie en energie bezig te zien! De meeste lokale mensen die ik heb ontmoet, hebben onze vrijwilligers hoog zitten en dat mag ook wel eens gezegd worden!

Zelf kan ik terugkijken op een inspirerende reis met onvergetelijke momenten. Ontzettend veel gelachen en goede gesprekken gevoerd met ons team in Ghana. Vanaf nu kunnen we onze vrijwilligers nog gerichter en duidelijker informeren over wat ze in Ghana te wachten staat".

Tot slot nog enkele tips voor onze vrijwilligers:

- Geef duidelijk aan wat je als vrijwilliger wilt leren en bespreek dit ook met onze collega’s.
- Toon initiatief op je project! Voer je werkzaamheden uiteraard uit in overleg met je lokale collega’s en andere vrijwilligers.
- Leer de typisch Ghanese handshake. Deze handshake komt je dagelijks goed van pas!
- Respecteer de gewoontes en benader grote verschillen altijd positief, hoe lastig dit soms ook kan zijn.
- Heb geduld, alles gaat in Ghana langzamer dan in Nederland.
- Probeer altijd positief te blijven. Met humor kom je in Ghana heel ver!
- Neem oordoppen mee! Ghana is een luidruchtige bestemming. De ‘locals’ beginnen al vroeg met het dagelijks leven en zijn dol op zang en dans. Dit komt je nachtrust niet altijd ten goede.
- Stel je open voor de pittige Ghanese ‘haute cuisine’! Je weet niet altijd wat je eet, maar probeer zoveel mogelijk verschillende gerechten. Meest bekend is fufu (geen persoonlijke favoriet) een deegbal van cassave, meestal geserveerd met soep en vlees naar keuze.
- Verder kom je overal wel het vertrouwde ’fried rice and chicken’ tegen, altijd een veilige keuze.

Bekijk hier het fotoalbum van Kevin

Meer informatie over vrijwilligerswerk in Ghana

Travel Active bezoekt partner en vrijwilligersprojecten in Bali

Paradijselijke stranden, vulkanen met kratermeren, groene terrasvormige rijstvelden en tropisch regenwoud: het Indonesische eiland Bali is een veelzijdige en geliefde reisbestemming. Ook dit jaar is Bali weer een zeer populaire bestemming voor vrijwilligers van Travel Active. Egbert (van de marketingafdeling) is twee weken geleden op bezoek geweest bij onze partner in Ubud en heeft hier verschillende projecten bezocht. Wij vroegen Egbert naar zijn ervaringen op Bali en de vrijwilligersprojecten die hij bezocht heeft.

Hoe heb je het eiland Bali ervaren?
Bali is een schitterend eiland en heeft qua natuur veel te bieden. In het noorden de vulkanen, bergen, rijstterrassen en koffieplantages. In het zuiden vind je de mooie stranden en kun je terecht om te surfen en duiken. In tegenstelling tot Java is het qua mensen een stuk rustiger in Bali, vooral in het noorden. De mensen en de Hindoeïstische cultuur heb ik als heel bijzonder ervaren. Het eiland telt duizenden tempels en het is bijzonder om te zien dat de mensen meerdere dagen druk zijn met het neerleggen van kleinere offertjes rondom het huis. Houd je van natuur en bergen dan is Munduk, in het noorden van het eiland, een echte aanrader. Snorkelen is prachtig Amed (Oost Bali) en om te surfen moet je echt eens in Uluwatu kijken. De vrijwilligersprojecten bevinden zich in Ubud, het culturele centrum van Bali. In en rond Ubud vind je de mooiste rijstvelden en in het centrum zijn veel leuke marktjes en galerieën. Hierdoor is Ubud één van de belangrijkste toeristische trekpleisters op het eiland.

Welke vrijwilligersprojecten heb je in Ubud bezocht?
Samen met mijn vriendin ben ik heel hartelijk ontvangen door Bobo en Lim, de coördinatoren van onze partnerorganisatie. Op kantoor hebben zij veel verteld over de projecten en waar zij nu mee bezig zijn. Op dit moment is het daar nu hoogseizoen wat betreft het aantal vrijwilligers en het waren voor hun hectische, maar zeer leuke weken. Gelukkig had Bobo de tijd genomen om ons verschillende scholen te laten zien, waar vrijwilligers de kinderen o.a. Engelse les geven. De scholen die we hebben gezien zijn vooral in de wijk, waar de vrijwilligers wonen. Kinderen tussen de 7 en 14 jaar kunnen hier, na de reguliere schooltijden, Engelse les krijgen. Helaas is het niveau Engels dat zij krijgen op hun reguliere school niet voldoende. Erg jammer op een eiland wat voor een groot gedeelte afhankelijk is van het toerisme. De extra Engelse lessen, die ze van vrijwilligers krijgen, zijn daarom meer dan welkom! Het viel mij op dat de kinderen heel beleefd zijn en het schijnt dat ze de Engelse lessen snel oppakken en heel leergierig zijn. Als vrijwilligers kun je ook les geven op een kinderdagverblijf. De klas bestaat uit ongeveer 30 kinderen tussen de 4 en 7 jaar oud. Hectisch en druk, maar als je van kinderen houdt dan zul je hier met veel plezier voor de klas staan. Naast het lesgeven is er op de scholen genoeg renovatiewerk te doen. Wil je de handen uit de mouwen steken, dan is er genoeg te doen om de scholen en klaslokalen op te knappen en te schilderen.

Hoe wonen de vrijwilligers in Ubud?
We hebben een wandeling gemaakt door de wijk waar de meeste vrijwilligers wonen. Centraal bij onze partnerorganisatie staat het beleven van de Balinese cultuur, door te wonen zoals de lokale bevolking. Qua accommodatie zijn ze hier goed in geslaagd. De accommodaties die ik heb gezien zijn heel netjes en geheel in Balinese stijl. Doordat de huizen midden in een authentieke Balinese woonwijk liggen, krijg je daadwerkelijk het gevoel onderdeel uit te maken van de gemeenschap. Het is veilig en rustig en als je andere vrijwilligers wilt opzoeken dan liggen de meeste andere accommodaties op loopafstand. Wil je iets meer luxe en meer privacy dan kun je er voor kiezen iets buiten de wijk te verblijven. Je woont dan in een accommodatie middenin de rijstvelden met een prachtig uitzicht en minder huisgenoten, eventueel in een private-room. Ideaal voor bijvoorbeeld gezinnen, maar naar mijn mening net iets minder gezellig dan de accommodaties in de woonwijk.

Je hebt ook het nieuwe schildpaddenproject bezocht, hoe was dat?
De tweede dag van mijn verblijf zijn we, samen met Bobo, naar Nusa Penida gebracht. Nusa Penida is het eiland dat onder Bali ligt en is een stuk minder ontwikkeld en veel rustiger dan het ‘vaste land’ van Bali. Het schildpaddenproject dat hier is opgezet staat nog maar 3 maanden en is op het moment nog heel kleinschalig. Het project bestaat uit een opvang waar schildpadden komen die gewond zijn door vooral de visserij en uit jonge schildpadjes die uitgebroed zijn en daar opgroeien om uitgezet te worden. Als vrijwilliger heb je hier een belangrijke rol in het verzorgen en voeren van de schildpadden. Daarnaast kun je Engelse les geven aan de scholen in de buurt. Het niveau Engels is hier nog weer stukken minder dan in Ubud zelf en de mensen, vaak boeren, zijn een stuk armer.
Naast de opvang is het project ook bedoeld om deze lokale bevolking en de kinderen meer bij te brengen over de leefomgeving van de schildpad en het omgang met het milieu in het algemeen. Dit project bevindt zich nog echt in de opstartfase en kan daarom als vrijwilliger zeer uitdagend en leerzaam zijn. Eigen initiatief en creativiteit voor het ontwikkelen en maken van lesmateriaal is vooral heel erg welkom! Houd je van dieren en wil je een echte authentieke Bali ervaring dan is dit project echt iets voor jou!

Tot slot, welke tips zou je meegeven aan vrijwilligers die naar Bali vertrekken?
Mocht je zelf nog niet zoveel ervaring hebben met lesgeven (van Engels), dan is het heel zinvol om thuis al eens op internet naar lesmateriaal en educatieve activiteiten en spelletjes te zoeken. Dit heeft echt meerwaarde als je daar straks aan de slag gaat. Eigen initiatief en lesmethoden zijn zeer bruikbaar en wordt echt op prijs gesteld. Eenmaal daar heb je ook genoeg tijd hiervoor, maar een goede voorbereiding zal er toe leiden dat je meer kan betekenen voor de kinderen en jij het vrijwilligerswerk met nog meer voldoening zal ervaren.
Verder zou ik zeggen dat je jezelf helemaal moet overgeven aan de Balinese/Indonesische cultuur. Zo kan het wel eens voorkomen dat Wifi het niet doet en soms duurt het best lang voordat ze het voor je oplossen. Ook dat is de culturele ervaring in Bali!

Meer weten over vrijwilligerswerk in Bali
Foto's van het bezoek van Egbert aan Bali vind je hier. Wil je zelf als vrijwilliger naar Bali of meer weten over het nieuwe schildpaddenproject? Neem dan contact op met het vrijwilligerswerkteam voor meer informatie of bekijk de website voor de vrijwilligerswerk mogelijkheden in Bali.

Rudi\'s beste reis ooit gemaakt: vrijwilligerswerk in India en Nepal!

Welke vrijwilligersprojecten heb jij gedaan en hoe heb je dit ervaren?
In Madikeri, India, begon ik als klasseassistent op de Swastha, een basisschool voor speciaal onderwijs. Verstandelijke- en lichamelijk beperkte kinderen leerde ik rekenen en schrijven en wanneer docent Biju even de klas uit moest, lette ik op de 6 á 7 leerlingen. Met handen en voeten en wat creativiteit kom je best ver en de kinderen waardeerden onze aanwezigheid zeer.
Aan het einde van iedere dag ging ik samen met de andere vrijwilligers naar een jongensweeshuis waar we de kinderen na schooltijd vermaakten. Soms hangen er drie aan je schouders en zit er nog één op je nek! Ze missen hun familie en ieder beetje persoonlijke aandacht dat je ze geeft is voor hen heel veel waard. Geweldig om dat te delen.

In Kathmandu en Pharping in Nepal heb ik lesgegeven aan Boedhistische monikken van 7 tot 17 jaar oud. Een hele bijzondere ervaring om mee te draaien in hun leven. \'s Ochtends gingen we mee naar het ochtendgebed waarna we samen ontbeten. Daarna gaven we een paar lessen per dag, afhankelijk van de beschikbare uren en vrijwilligers. In plaats van Engels ben ik uiteindelijk algemene dingen als biologie, natuurkunde en iets over Nederland en de wereld gaan uitleggen. Ze hebben al een Engels docent en deze vakken krijgen ze niet standaard. Het samenleven met de staf én leerlingen leverde veel bijzondere gesprekken en ervaringen op.

Hoe heb je de begeleiding van Travel Active ervaren en hoe ben je door de mensen van het vrijwilligersproject ontvangen?
In het traject naar India en Nepal heb ik verschillende keren contact met het kantoor van Travel Active gehad. Behalve de lopende zaken bespraken we ook de mogelijkheden voor de vervolgreis die ik ging maken. Kevin was namelijk ook in deze landen geweest. Zeker wanneer je voor het eerst naar een vreemd land gaat, kunnen zij je goed voorbereiden.
De lokale ontvangst was ook goed. Aangezien ze al veel ervaring hebben met buitenlanders, weten ze tegen welke problemen je aan kunt lopen en hoe jij tegen bepaalde zaken aankijkt.

Wat is de meest waardevolle herinnering die je hebt aan de tijd als vrijwilliger in het buitenland?
Het opgaan in de lokale cultuur is de mooiste herinnering. De mensen zijn open en gastvrij en als jij je interesse en respect toont, laten ze je graag hun leefwijze zien. Je komt op plaatsen en maakt dingen mee die je met een georganiseerde tour nooit zult beleven. Elke dag is weer een verrassing.

Waar heb je, op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, heeft meest van geleerd?
Het verbaasde me hoe weinig mensen nodig hebben om gelukkig te zijn. Met een groot gezin in een heel klein huisje of hutje, overal afval op straat, werken van \'s ochtends vroeg tot \'s avonds laat, ze zijn gelukkig met wat ze hebben. Daar kunnen we in het materialistische Westen heel wat van leren.

Welke tips zou jij willen meegeven aan mensen die ook van plan zijn vrijwilligerswerk in het buitenland te doen?
Ik kan het iedereen aanraden om vrijwilligerswerk te doen. Het verbreedt je horizon enorm en is een ervaring die je je hele leven meedraagt. Als je tijd hebt, moet je het land na afloop ook op eigen houtje verkennen. Het vrijwilligerswerk en de mensen van het vrijwilligersproject vormen een perfecte basis om goed voorbereid en geïnformeerd op te gaan in de plaatselijke cultuur.

Sandía-sandía-sandíaaaaaaaaaa in Nicaragua

En toen was het alweer voorbij. Twee maanden waar ik zo lang naar had uitgekeken, zo, pats boem, voorbij. Voordat ik weg ging dacht ik dat ik wel ongeveer zou weten waar ik zou belanden, in wat voor land, stad, cultuur, en natuurlijk woonsituatie. Toen de chauffeur Bosco mij bij mijn gastgezin bracht om 11 uur \'s avonds en ik om me heen keek en alle gekleurde huisjes zag, de latino muziek van de levendige straat naast de mijne hoorde en mijn lieve moeder-Theresa gastgezin-moeder Lotty naar buiten kwam, realiseerde ik me nog niet echt waar ik nou eigenlijk aan begonnen was.

De volgende dagen waren een beetje onwennig, maar zeker niet vervelend, ondanks de taalbarrière. Ja, geen Spaans spreken voordat je 2 maanden naar Midden-Amerika vertrekt is misschien niet het slimste wat je kan doen, maar het is mogelijk: I\'m the living proof! De school Casa Nica is super, de leraren en leraressen hebben mij snel gered van mijn communicatieproblemen en na twee weken kon ik een redelijk gesprekje voeren met mijn gastgezin. Hoewel ik nog zeker geen vloeiend Spaans spreek, kon ik na de 4 weken taalschool min of meer alles begrijpen wat mensen tegen me zeiden en een redelijk antwoord geven, al zocht ik nog vaak naar woorden. Ik kon gesprekjes met mijn gastgezin voeren en leerde zo dat Lotty geboren en getogen was in Granada, ze 6 broers en zussen had en ze graag luisterde naar muziek uit de jaren zeventig en tachtig. Één ding wat ik nooit zal vergeten en wat me erg ontroerde was het moment dat ze voor de tv ging zitten, op de groene plastic stoel met haar schortje om en geconcentreerd probeerde mee te zingen met The Eagles en Bon Jovi. Dat moment waarop ze daarna naar me toekwam en zei: Alleen daarom zou ik Engels willen leren Emma-Maria (de naam die ze mij na 2 weken had gegeven, ik voelde me altijd een beetje bezwaard om te vragen waarom), om te weten wat ze zingen, waarover de liedjes die ik zo mooi vind, gaan. Het besef dat ik meer had verstaan van de Engelse zinnen die tot mijn oor kwamen terwijl ik mijn huiswerk maakte aan tafel dan zij, terwijl ze ervoor zat en zich er volledig op concentreerde, was een schoolvoorbeeld van het begrip reality check.

De taalschool zorgde ook af en toe voor activiteiten voor de middag, zoals een boottochtje naar Las Isletas (de 365 eilandjes die voor de kust van Granada liggen) en verder was er ook wifi op de school, wat natuurlijk wel heel prettig was.

Ik had al snel vrienden gemaakt; nu kon het avontuur dus echt beginnen. Het eerste weekend bestaat uit het beklimmen van de Mombacho, de 1300 meter hoge vulkaan die Granada uit de wind houdt. Vervolgens volgt het zwembad van Hotel Spa Granada, waar je heerlijk tussen de palmbomen kunt relaxen en zwemmen. Wel oppassen voor de huiseenden met hun blauwe poten en oranje snavels, die zijn niet zo schattig als ze eruit zien. Er volgen een weekend San Juan del Sur om te feesten, surfen, relaxen en genieten van de ondergaande zon in de oceaan met alle kleine vissersbootjes waarvan je alleen het silhouet kon zien, en een weekend León, net als Granada een koloniale stad maar dan 3 uur naar het noorden voor het vulkaanboarden, een activiteit die op nummer twee van CNN\'s \'\'Thrill seeker\' s bucket list\'\' staat. En terecht.

Het weekend erna is toegewijd aan het vulkaaneiland in het meer van Nicaragua: Ometepe, wat twee bulten betekent. Zodra we het eilandje zagen liggen vanuit ons houten veerbootje begrepen we meteen waarom het zo heette: Het eiland bestaat uit twee vulkanen met een strookje bos en strand eromheen en een weg die rondom gaat die helaas nog niet helemaal af is waardoor het noordelijkste stukje van het eiland nog onbegaanbaar is. Zeker een bezoekje waard, al is het maar om een drankje te drinken in een cafeetje, wat daar inhoudt een strodakje op vier palen waar ze een plastic stoeltje voor je van een stapel pakken als je zegt dat je wat wilt drinken. En je krijgt de eigenaar meteen als gezelschap erbij. Vervolgens ging ik, inmiddels met een veranderde vriendengroep, weer terug naar León, maar dit keer niet om de stad te bezoeken maar om te kamperen op dichtbijliggende vulkaan Télica. Met twee gidsen, 4 tenten, 4,5 liter water per persoon, en ieder een eigen slaapzak, allemaal op onze rug, afgezien van de gidsen uiteraard, begon onze vrolijke klim naar de krater en ons kampeerveldje 15 minuutjes verderop. Rond een uur of zes hadden we onze slaapplaats bereikt en werd het tijd om de zonsondergang te bekijken vanaf een vulkaan midden in de bush bush: een uitzicht waarbij je de lichtjes van León een voor een aan ziet springen, omringd door bergen en vulkanen, met daarachter de oceaan waar de oranjerode zon langzaam in verzonk. Na het opzetten van de tenten werd het tijd om weer de krater op te klimmen, helemaal naar het randje. Daar staat dus geen hek of andere omheining, je zou er zo in kunnen lopen. Dat is, als de rode gloed, warmte, zwavellucht en het borrelende geluid van kokend lava je nog niet genoeg hebben gewaarschuwd om rechtsomkeert te maken. In ons geval was dat precies waar we voor kwamen, en dus lagen we met zijn tienen op onze buik, met onze hoofden over de rand om met onze eigen ogen te zien of lava er echt zo uitzag zoals in de boeken en films. Magisch.

Dat ze in Nicaragua wel van een feestje hielden waren we al achter gekomen tijdens het feestje dat de school voor ons, de drie (op dat moment enige) Nederlandse studenten, organiseerde omdat het onze laatste dag was. Geheel in Latijn-Amerikaanse traditie inlusief piñata, wat verdraaid lastig blijkt te zijn. Echter, ik was wel verrast om te horen dat er op het eerder genoemde eiland Ometepe een festival georganiseerd werd, het zogenaamde Magmafest: End of the world festival. Want ja, het festival vond plaats op de beruchte 21 december 2012. En een betere viering van het niet-einde van de wereld had ik me niet kunnen wensen, overal lichtjes, muziek, lachende mensen, voetafdrukken in het zand, dansend op de muziek in de golven, en simpelweg kijken naar een van de mooiste zonsondergangen die ik in mijn hele leven heb gezien. Waarna een geweldig feest tot in de late uurtjes volgde. Een mooi laatste weekend in Nicaragua.

Vrijwilligerswerk!
Natuurlijk moest er tussen de ene zaterdag en de andere ook gewerkt worden, iets wat ik ook met heel veel plezier heb gedaan. Bibliotheek en jeugdopvangcentrum Puedo Leer was erg blij en dankbaar voor mijn hulp, en de buurtkinderen die elke dag kwamen (vrijwel altijd dezelfde) vonden het geweldig als ze zagen dat ik er weer was om boekjes voor te lezen, kerstversieringen te maken, spelletjes te spelen en hier en daar wat Engelse woordjes aan ze te leren. Iets wat mij altijd blij maakte en tot op de dag van vandaag intrigeert: de kindjes die niks hebben maar altijd een lach op hun gezicht hebben en zorgen dat deze doorgegeven wordt.

Nog zoveel andere dingen zou ik hier kunnen opschrijven, mijn verhuizing van mijn gastgezin na de 4 weken taalschool naar het vrijwilligershuis voor de rest van mijn tijd in Granada, de manier waarop ik met mijn huisgenootjes Kerst vierde met kleine cadeautjes, veel eten en een geïmproviseerde kerstboom, de markt van Granada met zijn duizenden kraampjes gemaakt van schroot, de huis-aan-huis-verkopers die hier geen surround systeem 3000D aanbieden maar simpelweg ananassen en papaya\'s en sandía, het enige wat ik niet mis, de catcalls en het gefluit van elk mannelijk wezen tussen de 4 en de 80, iets wat je aan den lijve moet ondervinden voor je echt snapt wat er zo vervelend aan is. Een prima excuus voor een reisje Nicaragua, niet?

Travel Active's Marloes bezoekt vrijwilligerswerkprojecten Zambia

Marloes: 's morgens vroeg zijn mijn vriend en ik vanuit Victoria Falls in Zimbabwe de grens overgestoken naar Zambia. Hiervoor moet je een brug over, van waaruit je een mooi uitzicht hebt op een deel van de Victoria Falls. Ook word je op je wandeling vergezeld door af en toe een baviaan. Aan de andere kant van de grens stonden Rabeccah en Kenndy van onze partnerorganisatie in Zambia ons al op te wachten met een busje. Zij gingen ons deze dag verschillende projecten laten zien. Als eerste gingen we naar het Guest House waar o.a. de vrijwilligers van Travel Active verblijven en waar ook het kantoortje van onze partner gevestigd is.

Na een rondleiding bij het guest house bezochten we het Hiv-womens project. Hier komen HIV positieve moeders dagelijks naartoe en hier krijgen zij en hun kinderen voorlichting en babyvoeding. Deze babyvoeding vervangt de borstvoeding vanaf zes maanden, omdat de kinderen het risico lopen via de borstvoeding alsnog besmet te raken met het HIV virus. We werden hartelijk ontvangen met dans en zang en ons werd uitgelegd welke groenten en fruit er op het land verbouwd worden. Er is ook een vispond aangelegd, maar om hier water in te krijgen moeten ze eerst watertanks plaatsen. Dit moet nog gebeuren. Daarnaast werken de vrouwen op het land dat bij het project hoort en houden ze kippen. Deze gaan ze als ze groot genoeg zijn, verkopen op de markt. Ook de varkensstal moet nog worden opgeknapt, omdat ze ook graag varkens willen gaan houden. Een leuke uitdaging voor heren en dames die van aanpakken weten en graag bouwwerkzaamheden willen doen.

Na dit project bezochten we de ‘Linda Blind Farm'. Hier wonen blinde mensen en ook een klein meisje met het syndroom van Down, Grace genaamd. Hier waren Merel en Jessica aanwezig, twee vrijwilligsters van Travel Active, die ons de farm en de velden lieten zien. Overal werd uitgelegd wat de bedoeling van het project is. Ze hebben veel last van olifanten die de gewassen vernielen en er is in het droge seizoen altijd gebrek aan water. Iedereen die op dit project woont heeft zijn eigen rij met groenten, die ze kunnen verkopen op de markt. Op dit project zijn Merel en Jessica ook gestart met het opknappen van het schoollokaal, dat in een veel te kleine ruimte gevestigd was. Dit werd dus verhuisd naar een grotere ruimte, die hiervoor opgeknapt en geschilderd moest worden.

Hierna hebben we even wat lunch gekocht in de supermarkt. Ik ben al eens eerder in Afrika geweest, maar het contrast met een kilometer verderop waar de projecten liggen, blijft ontzettend groot. Van heel arm, naar bijna Westers rijk in de supermarkt en het centrum van Livingstone. Bijna alles wat je in een Nederlandse supermarkt ook kunt kopen, is er te koop. Natuurlijk kun je om de locale bevolking te ontmoeten en te steunen ook inkopen doen op de markt, wat dan ook regelmatig gebeurt door Rabeccah van onze partnerorganisatie.

Na de lunch reden we naar de Malota basisschool. De bestemming Zambia is nog redelijk nieuw bij Travel Active en hier hebben onze eerste vrijwilligers Thijmen en Mariska een compleet nieuw toiletgebouwtje aangelegd, omdat de school geen toiletten had en daarom gesloten zou worden. Leuk om dit gebouwtje nu in het echt te zien! Malota school is een schooltje voor kinderen die niet naar een betaalde school kunnen en het wordt totaal gerund door vrijwilligers (ook uit Malota zelf). De school is een plaats waar kinderen naar school gaan, maar eigenlijk is het een inspiratiebron voor de hele compound. Er waren 200 kinderen aanwezig op het moment dat wij er waren, die je als vrijwilliger les kunt geven en waarmee je ook leuke activiteiten zoals sport en spel kunt ondernemen. Enkele oudere jongens vormen samen de dans- en acrobatiekgroep ‘Barefeet'. Zij treden geregeld op voor publiek. Als laatste ondersteunt het project ook vrouwen die handwerk maken en verkopen om rond te komen.

Malota school was het laatste project dat we bezochten. Bij alle projecten zijn Nederlandse vrijwilligers van harte welkom!

Foto's van het bezoek van Marloes aan Zambia vind je hier. Wil je zelf als vrijwilliger naar Zambia? Neem dan contact op met het vrijwilligerswerkteam voor meer informatie of bekijk de mogelijkheden!

Mareille hielp bij de watersnood in Thailand!

Hee Hallo!

Vanaf 2-10-2011 tot en met 18-11-2011 heb ik vrijwilligerswerk gedaan voor Travel Active in Singburi (Thailand). In deze tijd waren de overstromingen er in Thailand. Gelukkig voor ons was in het dorpje waar wij verbleven geen extreme overstroming en zaten wij droog! Helaas stond het water bij het weeshuis wel meer dan 2 meter hoog. Door dat hoge water konden we hier helaas nog niets doen, de kinderen hadden onderdak en doordat het water binnen stond, konden we niet beginnen met renovatie werk. De school waar we Engelse les geven had hun jaarlijkse vakantie in oktober, vandaar dat we daar ook in die periode niet konden lesgeven. Hierdoor hebben we veel verschillende dingen gedaan de afgelopen weken.

In één van mijn eerste weken had de partnerorganisatie in Thailand gezorgd voor rijst, water, blikjes met vis en noedels en van deze producten gingen we voedselpakketten maken. De volgende dag werden we naar een overstroomd gebied gereden waar mensen in zelf gemaakte hutjes/tentjes tijdelijk woonden omdat hun woning volledig overstroomd is. Sommige mensen probeerde zo veel mogelijk in hun huis te blijven om bij hun spullen te blijven. Na de voedselpakketten overgezet te hebben van de bus in boten, mochten we zelf meevaren en de pakketten uitdelen aan de mensen.

De dag erna waren we uitgenodigd bij een festival voor de mensen in de overstroming. Dit was een enorm lange weg en bijna een kilometer lang links en rechts waren allemaal mensen die uit hun huis waren ‘weg gejaagd' door al het water en de overstroming. Zelf hebben we ons ‘steentje bij gedragen' door met z'n allen te zingen op het podium voor al die mensen en ze een beetje leedvermaak te geven.

Omdat na 4 weken het water nog niet gezakt was, zijn we ook naar een tempel geweest en hebben daar zelf 2 wasbakken gemaakt voor de monniken en zijn we naar een andere tempel geweest om daar verschillende ramen te schilderen. Een andere optie was om voedselpakketten samen te stellen. In een grote school waren allemaal Thaise mensen vrijwillig aan het helpen: de ene was rijst aan het maken, de ander de kip aan het snijden, weer een ander de garnalen aan het klaarmaken en weer andere mensen waren het eten aan het verdelen in verschillende bakjes. Niemand had een vaste taak, maar toch ging het allemaal erg gestructureerd en kwamen er uiteindelijk elke keer 10 pakketjes in een zak. En soms kwam het zo uit dat we mee mochten om de pakketten uit te delen aan de mensen.

Het mooie is dat je de Thaise mensen zelfs onder deze verschrikkelijke omstandigheden telkens weer ziet lachen en dat ze altijd vriendelijk blijven. Zelf vind ik het nogal moeilijk voor te stellen als je huis 2 meter onder water staat en meer en deel van je inboedel opeens weg is en je voor 10 weken op de straat moet leven..

Gelukkig zakt het water hier in de buurt steeds meer en kunnen we na meer dan 10 weken het weeshuis weer binnen. Deze moet als een speer nu helemaal worden schoongemaakt en opnieuw worden geverfd en helaas is dat niet zo 1,2,3 gedaan aangezien het 3 verdiepingen heeft en het overal maar ook echt overal een troep is. Maar we gaan ervoor en zorgen dat de kinderen er snel weer in kunnen!

Inmiddels is de school ook weer begonnen, en kunnen alle projecten weer gaan lopen, de klei huizen gaan weer gebouwd worden, er wordt weer volop Engelse les gegeven en binnenkort hopen we ook in het Weeshuis weer aan de gang te kunnen met de kinderen!

Liefs Mareille Piena

Marije koos bewust voor het 'echte Afrika'.

Marije ging met het Vrijwilligerswerk Programma van Travel Active naar Benin! Na afloop maakte ze nog een reis door het mooie Ghana. Lees hier ervaringen:

Eindelijk kwammijn grote wens uit: ik ging naar Afrika! Bewust had ik gekozen om naar het ‘echte Afrika' te gaan en dan ook nog naar een Franstalig land: zo kwam ik uit bij Bénin!

Bénin is een klein landje in West-Afrika. Het is een veilig land, voodoo is de nationale godsdienst, er worden vele lokale talen gesproken, er wonen veel verschillende stammen enhet is één van de armste landen ter wereld. Genoeg redenen dus om daar vrijwilligerswerk te gaan doen!

De eerste weken waren best moeilijk, je vraagt je regelmatig af: ‘wat doe ik eigenlijk hier?' Je kent niemand, kent de gewoontes niet, het Frans spreken gaat ook nog een beetje moeilijk.... Maar toen ik eenmaal aan mijn Dance & Drum begon was ik niet meer weg te krijgen uit Bénin!

Vier weken lang afrikaanse dans en djembé les krijgen in de sloppenwijk van Cotonou. Liedjes leren zingen in het Fon, (grootste lokale taal van Bénin) voodoo-ceremonies bijwonen en het blankenliedje te horen: Yovo Yovo bonsoir, ca va bien? Merci! De cursus is nog zoveel meer als alleen dansen en trommelen, je leert ook de cultuur, de mensen en het land kennen!

Daarna weg uit je bekende omgeving, naar een nieuw dorp, nieuwe mensen en dus ook een nieuw avontuur! Ik heb gewerkt in het weeshuis van SOS-kinderdorpen, wat echt geweldig was! Er wonen daar 111 kinderen van 1 tot 16 jaar oud en ieder kind heeft wel een traumatische ervaring gehad. Kinderen van 1 jaar oud die hun vader en moeder al kwijt zijn, ouders die voor de ogen van kinderen zijn vermoord en een gehandicapte jongen die over straat heeft gezworven omdat niemand voor hem wilde zorgen. Tijdens mijn tijd daar is er door een collecte geld opgehaald voor ‘mijn' weeskindjes en van al dat geld heb ik Bénin mooi speelgoed kunnen kopen voor het weeshuis. Ik vergeet nooit meer het moment waarop ik alles mocht uitdelen, 111 kinderen die je allemaal één voor één bedanken, liedjes voor je zingen en je werkelijk voor eeuwig dankbaar zijn! Ik voelde me net Sinterklaas!

Samen met 2 andere vrijwilligers zijn we ook met de zemidjan (hét vervoersmiddel in Bénin: een taxi-brommer) de bush ingetrokken. Overal waar we reden waren er veel palmbomen, lemen hutjes met rieten daken, kleine afrikaanse marktjes, zwarte kinderen die je naroepen: Yovo! Yovo! Blanke! Blanke!

Toen we op een gegeven moment aan de rand van een groot meer kwamen zijn we met een beninese kano, pirogue, gaan varen. Onderweg allemaal vissers tegen gekomen die hun netten uitgooiden, vrouwen die hun kinderen wassen in het water, kinderen die gillend van je wegzwemmen omdat ze nog nooit een blanke hebben gezien.. Dan zit je echt midden in Afrika!

Tot slot nog een reis gemaakt naar Ghana met 3 andere meiden. Opgepropt in de taxi, met 12 mensen en drie moeders die hun baby de borst geven, over land naar Ghana gegaan. Daar met de backpack rondgetrokken, een geweldig mooi land gezien. Olifanten gespot in Mole National Park en een weekje aan het strand gelegen bij Accra!

Afscheid nemen is nooit leuk, maar op 2 maart was het ook voor mij tijd om afscheid te nemen. Van Samson, mijn djembé leraar en goede vriend, van Rufin die mij hielp toen ik ziek was, van mijn Beninese familie, van al mijn weeskindjes maar vooral van mijn onbezorgde leventje in het prachtige Afrika!

Als je dan weer thuiskomt is het echt even wennen.. Ook een cultuurshock! Gelukkig kan je wel enorm genieten van het lekkere eten, een warme douche, een wasmachine, een goede wc, enz. En alle foto's herinneren je aan de geweldige tijd in Afrika, een ervaring die niemand je ooit meer afneemt!

Dries en Eline deden vrijwilligerswerk in Nigeria!

Dries nam samen met Eline deel aan het Vrijwilligerswerk Nigeria programma van Travel Active. Gedurende enkele maanden leefde hij tussen de lokale bevolking en droeg hij zijn steentje bij. Wij stelde hem enkele vragen over zijn ervaringen in Nigeria:

Hoe werd je opgevangen in Nigeria? Hoe waren je eerste dagen?
We werden van het vliegveld opgehaald door de partnerorganisatie. Alles was erg goed geregeld. We zaten in een net hotel en het eten was lekker.De introductieweek was ook goed georganiseerd. We leerden alles over de eetgewoonten, cultuur, wat je op de marktkunt kopen en we kregen een rondleiding door Ibadan. In Nigeria is al het eten is vreemd, niet zo zeer de ingrediënten want dat zijn gewoon groenten en kip en rijst maar de sausjes en combinaties. Ik weet niet wat er in zat maar het was wel goed te eten.

Kun je wat vertellen over het vrijwilligersproject waar je hebt gewerkt? Wat waren jouw taken?
Ik werkte bij een mensenrechtenorganisatie en behandelde individuele problemen van mensen die onterecht beschuldigd weren van fraude of geen salaris kregen, daarnaast deed de organisatie veel aan informatieverstrekking over wat verkiezingen zijn en wat de inhoud en het doel daar van is. De verkiezingen mocht ik niet aan deel nemen, dit was te gevaarlijk voor een buitenlander maar het was wel interessant om mee te maken. Als jurist was het voor mij een goede kans om te zien hoe het leven is in een land zonder rechtstaat. De rechtstaat is in Nigeria alleen voor de rijken.Door dit onder de aandacht te brengen komt er een soort van langzame bewustwording binnen en buiten Nigeria maar dit gaat met hele kleine stapjes.

Met welke cultuurverschillen kreeg je mee te maken?
De inefficiëntie van de mensen, in Nederland is iemand één uur bezig met een taak maar in Afrika doen tien mensen een dag over dezelfde taak. Ze zien geen probleem in het niets doen. Leraren die een dag niet willen komen, komen gewoon niet. Dit is waarschijnlijk omdat ze geen toekomstbeeld hebben en als vrijwilliger moet je je hier gewoon bij neerleggen, ook al is dat best lastig.

Mensenrechten is een westerse visie en niet overal van toepassing. Kinderen worden geslagen of door politie behandeld als oud vuil. Dat zie je er overal op straat. Ook door hoogopgeleide ouders zoals de moeder in het gastgezin die arts is worden de kinderen geslagen. Dat zijn de regels, dus pas je aan. Niet door ook te slaan maar door niet constant de confrontatie meer aan te gaan.

Wat zal je altijd bij blijven?
De vriendelijkheid en de hulpvaardigheid voor blanken vanuit de lokale bevolking. Bij Nigerianen onder elkaar is dat enigszins anders. Overals waar je komt wordt je met open armen ontvangen. Andersom is dat niet het geval hier in Europa. Jonge hoogopgeleide mensen zijn gefrustreerd en willen graag uit Nigeria weg maar worden in Europa moeilijk toegelaten. Daarnaast zijn dat de mensen die het land hoop kunnen geven.

Zou jeweer terugwillennaar Nigeria?
Ik wil wel terug naar Nigeria maar pas over een jaar of 20 om te zien of er iets veranderd is. Gezien de hoop en de wil van de lokale bevolking ga ik er vanuit dat het positief is maar de ontwikkelingen uit de afgelopen jaren zijn erg pessimistisch. Het beeld over 20 jaar zou me dan ook behoorlijk kunnen verrassen.

Wat kun je tegen de mensen zeggen die nog twijfelen om hen te overtuigen om toch die stap te zetten?
Als andere mensen er over denken en de wil hebben moeten ze die stap zetten. Laat je niet afschrikken door je omgeving en de vooroordelen over Afrika. Wel is men in Nigeria erg gelovig. ben daar voor gewapend. Begin geen discussie over het geloof en zeg dat je ook gelovig bent. Ze doen alles om je te bekeren. En houden je soms drie uur per dag aan het gesprek hierover, interessant maar elke dag is een beetje veel van het goede.

Heb jij nog vragen over mijn ervaring als vrijwilliger in Nigeria? Mail mij dan gerust! Ik beantwoord graag je vragen.

Groetjes,

Dries Debruyne