Fidessa deed vrijwilligerswerk Costa Rica!

Fidessa nam deel aan hetVrijwilligerswerk Programma van Travel Active en combineerde vrijwilligerswerkCosta Rica met Zuid-Afrika.Leeshier haar wereld ervaring!

Nadat ik vorig jaar mijn havo diploma had gehaald wilde ik nog niet gaan studeren. Ik wilde eerst de wereld zien, en dingen doen die ik leuk vind, voordat ik weer vast zit aan 4 jaar studie. Maar ik was nog nooit alleen ergens heen geweest en dan is het heel moeilijk om gewoon maar naar een land te vertrekken. Via een vriendin kwam ik bij Travel Active. Hier heb ik allemaal informatie gekregen over alle soorten reizen die je via hun kan doen. Ik wilde het liefst naar een ver land, wat compleet anders is dan Nederland en waar ik ook iets kan doen voor het land zelf. Via Travel Active zijn er een hoop opties.

Costa Rica sprak me erg aan door de mooie natuur en omdat ik ook graag spaans wilde leren. Ik heb gekozen voor de combinatie 4 weken spaanse les en 4 weken vrijwilligerswerk in een weeshuis. En toen begon de voorbereiding. Gelukkig helpt Travel Active je bij alles. Ik kreeg een Lonely Planet en samen met mijn ouders heb ik toen allerlei informatie opgezocht over het land. Over de plekken die je kan bezoeken, de cultuur en de taal. Informatie over geld, injecties, mijn gastfamilie en de school kreeg ik allemaal van Travel Active te horen, zodat ik helemaal voorbereid was voor de grote reis.

En toen was het zover, vorig jaar november vloog ik naar Costa Rica. Mijn familie heeft me uitgezwaaid op Schiphol, maar toen was ik toch echt helemaal alleen. 13 uur later kwam ik aan op het vliegveld van San Jose. Het was vreemd om na de kou in Nederland hier buiten te komen in 30 graden. Gelukkig stond mijn gastfamilie al op me te wachten, en ze waren zo lief! Ik sprak nog helemaal geen spaans, maar met handgebaren en een beetje engelse woorden ging de communicatie prima. Ik keek mijn ogen uit, dit land is zo anders dan Nederland.

De eerste avond voelde ik me wel een beetje alleen, ik kende nog niemand, sprak de taal niet en was in een vreemd land! Maar na de eerste dag school zag ik mijn tijd in Costa Rica helemaal zitten! De school is echt heel leuk en in de stad is veel te doen. Ik leerde veel mensen kennen uit verschillende landen, en iedereen was daar alleen en kende het land nog niet, dus met z'n alle hebben we het land ontdekt.

Op school volgde ik vooral elke dag de onwijs leuke salsalessen, maar ik ging ook naar de kooklessen en sierademaaklessen, en in de weekenden ontdekte we het land. We zijn naar het strand geweest, in bossen gelopen, naar Nicaragua geweest, vlindertuinen bezocht, gesurfd etc. Costa Rica is zo veelzijdig. Maar het weekend wat eruit sprong was toch wel het weekend dat ik op weg was naar Samara, waar de spaanse school aan het strand ligt en waar ik buiten salsalessen volgde.

Dit weekend zijn we voordat we op maandag met school begonnen onderweg gestopt bij een rivier waar we hebben geraft. Dit had ik nog nooit gedaan, maar het was echt onwijs gaaf! Onderweg stopte we om wat fruit te eten en van rotsen te springen, ik had het gevoel alsof ik in een paradijs was beland! Na het raften zijn we naar een vulkaan gereden, we sliepen in een backpackers hostel die uitkeek op de vulcaan, 's avonds zijn we naar hot springs gegaan, heerlijke warme bubbelbaden buiten, waar we ook uitzicht hadden op de vulkaan. En de volgende ochtend, onderweg naar Samara zijn we gestopt bij een rivier waar we als Jane aan een liaan in een rivier sprongen. Hierna reden we door naar de school in Samara, die aan het strand ligt op een van de mooiste locaties ooit.

De 3 maanden gingen veel sneller om dan ik wilde. Het was erg raar om weer thuis te zijn, van zomer naar winter in 1 dag. Dag salsa dansen, dag mooie stranden, dag wilde dieren en dan Costa Rica. Het was even wennen, maar dat ging wel snel. Travel Active heette me weer welkom in Nederland. En als snel leek Costa Rica een verre droom. Maar met de foto's en filmpjes kan ik me af en toe terug wanen in dit mooie land. Ik heb er een hoop van geleerd, het land is zo anders dan Nederland, mijn wereld werd echt vergroot, en ik werd een stuk zelfstandiger. Ik stond er wel ineens helemaal alleen voor, maar daardoor leerde ik wel alles zelf te doen en zelf te beslissen. Ik besloot vervolgens nog een avontuur in Zuid-Afrika aan te gaan en dat bleek een super keuze!

Groetjes,

Fidessa

Daan geeft zich helemaal over aan het avontuur in Ecuador en Peru!

Daan ging met het Vrijwilligerswerk Programma van Travel Active naar Ecuador en Peru! Lees hierhoe Daan zich helemaal overgeeft aandit nieuwe avontuur:

Hoewel veel mensen er na hun middelbare school of vervolgopleiding voor kiezen om even een break te nemen ben ik na mijn opleiding SPH gewoon aan het werk gegaan. Toch wist ik zeker dat ik altijd nog eens eenreis wilde gaan maken. Oud en nieuw ->onder het genot van een lekker glas wijn worden de jaarlijkse voornemens weer uitgesproken. En op dat moment wist ik het zeker; dit jaar ga ik mijn droom om te gaan reizen verwezenlijken!

Hoewel Zuid-Amerika me in eerste instantie niet zo aanspreekt; lijkt het uiteindelijk de perfecte oplossing. Het leren van een nieuwe taal, makkelijk reizen naar andere landen, afwisselende vrijwilligersprojecten, nieuwe culturen..... alles binnen één continent! Om mezelf te dwingen ook daadwerkelijk te gaan meld ik me aan bij Travel Active en een later is mijn ticket geboekt. En als het ticket eenmaal binnen is, volgt de rest vanzelf! En dan, op 3 maartvertrek ik naar Quito - Ecuador. Ik spreek geen woord Spaans, weet niet precies wat me te wachten staat. Ik geef me helemaal over aan dit nieuwe avontuur.

Na een super - maand op de talenschool in Quito (nieuwe vrienden, leuke feestjes, te gekke weekenden) vertrek ik naar mijn vrijwilligerswerk, midden in het cloudforest van Ecuador! Zondag 1 april, Paisaje Rio Blanco. Na een reis van 5 uur achterin een pick-up truck midden in het Cloudforest aangekomen.

Samen met mijn nieuwe Ecuadoriaanse collega Alfredo leg ik tijdens de wekelijkse dorpsvergadering uit wat we komen doen: prullenbakken bouwen. In het dorp (een paar verdeelde huizen midden in het Cloudforest) waar denk ik 20 huizen (tsja, huizen.... zelf gebouwd van hout) verdeeld staan gooit men alle klein afval zoals flesjes, papiertjes, etc gewoon op straat (lees: zand - stenen - blubberpad). We leggen de dorpelingen uit wat een prullenbak is, wat je ermee kunt en dat we ze gaan bouwen. Na wat kritische vragen van wat dorpsbewoners gaan we de maandag erop aan de slag: prullenbakken bouwen van hout. Waar het hout vandaan komt? Gewoon een schuurtje slopen ergens, of de hanengevechtplaats wat verbouwen, of wat bamboe hakken in het bos. Allemaal mogelijk.... En gewoon ouderwets aan de slag met een zaag, hamer, schaaf en wat spijkers! Doe het er maar mee! Gaat niet bijzonder snel maar het lukt. En ondertussen komen er af en toe eens wat dorpsbewoners kijken en mee denken. Verder ben ik de enige buitenlander in het dorp en spreekt men niets dan Spaans! Mijn opgedane kennis van de talenschool komt nu goed van pas.

Mijn verblijfplaats in Paisaje Rio Blanco is een soort van boerderij. Sta elke ochtend om 6 uur op om de koeien te melken! Weet je dat koeien melken best lastig is? Ben ik nou een Hollandse jongen? Kan het nu in ieder geval. Na het koeienmelken ontbijt (rijst..., 3x per dag! Hoe krijgen ze het weg...) aan het werk van 9 - 15uur. Daarna tijd om wat voor mezelf te doen. Maar goed, er is niks te doen in het ´dorp´! Bovendien ligt de boerderij 20 min lopen verderop de bossen in... ´s Middags trekken we er vaak op uit om wat fruit te plukken, want dat groeit er in overvloed. Bananen, papaya´s, cocosnoten, limoenen, sinaasappels, etc. Das pas vers fruit.

Bovendien zie je onderweg vaak mooie vogels en vlinders. Onder andere een toekan gezien. Doet op zo´n moment weer lekker relativeren: denk je dat er een Vd Valk Restaurant is (hmmm lekker, even wat anders eten dan rijst!), blijk je ineens in de jungle te zijn en een echte Toekan te zien. Verder zijn de dingen gewoon zo lekker simpel. Naar de meubelboulevard op paaszondag? Nee joh, hier is een houten plank gewoon een bank! 20 soorten thee in de supermarkt of zijn ze in de andere supermarkt goedkoper vanwege de prijzenoorlog.... Hoezo prijzenoorlog in de supermarkten? Er is hier geen supermarkt! Hoezo 20 soorten thee... gewoon de blaadjes van de limoenboom in heet water gooien! Das de simpelheid van het leven. Opstaan als het licht wordt en de haan kraait. Naar bed gaan als het donker is rond half negen.
En na het fruit plukken snel naar huis voordat de dagelijkse regenbuien losbarsten! Snel een koude douche nemen tussen de kakkerlakken en daarna op naar het diner! Vd Valk? Nee: rijst!

Na mijn project in Ecuador ben ik verder gereisd naar Peru om in Cuzco op een schooltje te werken. Even boeiend en leuk werk als in Ecuador. Wat een ervaringen! Tijdens de talenschool en de projecten is er genoeg vrije tijd om er op uit te trekken met vrienden. Vulkanen beklimmen, aan het strand liggen, zuid-amerikaanse markten bezoeken, feesten... alle ingrediënten aanwezig! Uiteindelijk ben ik in totaal vijf maanden tijd door vijf landen gereisd. Na Peru nog door Bolivia, Argentinie en Chili om vanuit Santiago weer terug te vliegen.

Wat me het meest is bijgebleven? Moeilijk te noemen; eigenlijk alles. De vrijheid, de taal, de cultuur, de projecten, de overweldigende en afwisselende natuur, de internationale mensen die je leert kennen, de sprong wagen om op reis te gaan (doen!).... Ik heb de sprong gewaagd en kijk met veel plezier terug op een zeer bijzondere en onvergetelijke ervaring!

(Tijdens mijn reis schreef ik onderstaand gedicht: )

Reizen

Een mens is altijd ergens
Hoewel soms middenin
Nooit was ik echter nergens
Zonder eind ook geen begin

Mijn herinneringen voor altijd mee
Zie ik ervaringen achter me verdwijnen
Nieuwe avonturen groots en onbekend
Aan de horizon verschijnen

Nooit is zeker wat de toekomst brengt
Toch heb ik er dagelijks mee te maken
Altijd ga ik weer vooruit
Om stappen verder te geraken

Is dat waar ik soms bang voor ben?
Dat ik niet weet waar ik aan begon
Wanneer ik elke dag weer reis
Naar de wereld achter de horizon

Ik kom het allemaal tegen
Gebeurtenissen groot en klein
En mijn ervaringen van heden
Zullen morgen mijn herinneringen zijn

Daan

Mark hielp mee op een sport project in Zuid Afrika!

Markging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naar Zuid Afrika. Daar hielphij meeop een sport project!Lees hier zijn verhaal:

Na het zien van een documentaire op televisie over Zuid-Afrika wist ik het zeker, daar moet ik heen! Via Travel Active ben ik aanraking gekomen met het sport project, the Future Factory.

Na zelf eerst een week gezeten te hebben in Johannesburg, Soweto en het Kruger National Park, ben ik daarna in Kaapstad aangekomen. De introductieweek was geweldig! Ik zat in een groep met vrijwilligers uit onder andere Canada, Duitsland en Letland, allemaal ontzettend leuke mensen.

De introductieweek heeft bijgedragen aan een geleidelijke overgang van het hectische Westen naar het meer relaxte (Zuid-)Afrikaanse leventje. De cultuurshock werd bij mij zo tot een minimum beperkt. Een eerste contact met het verleden werd gelegd door bezoeken aan het District Six Museum en Robben Island. De township- en de winelands excursie waren twee uitjes die de extremen tussen arm en rijk nogmaals benadrukten.

Na de introductieweek werd ik bij mijn gastgezin gebracht. Een 'coloured' gezin waarin ik de Afrikaanse cultuur wat beter heb leren kennen. Elke dag een lunchpakketje mee en een goed avondmaal waren de pluspunten. De passiviteit van het gezin viel me best tegen. Gelukkig zat ik met drie andere vrijwilligers in het gastgezin en met hen heb ik veel gedaan in de middagen, zoals surfen, hardlopen en poolen.

Het werk wat ik gedaan heb gedurende acht weken was echt super! De Future Factory is een iniatief van ex-wereldtopvolleybalster Anne Siroky. Sinds 2001 probeert zij kinderen op arme scholen de mogelijkheid te bieden om in aanraking te komen met sport. Dit wordt gedaan door zelfopgeleide sportcoaches (veelal ontspoorde jongeren) op deze scholen te plaatsen. Naast het identificeren en het faciliteren van de sportbehoefte bij kinderen, voedt de Future Factory wekelijks duizenden kinderen. Tevens is de Future Factory nauw betrokken bij HIV/Aids projecten en jeugdactiviteiten in de zomervakantie.

Zelf vond ik het de ultieme mogelijkheid om na het afronden van mijn studie en voor het beginnen met werken, op een ontzettend leuke manier een andere cultuur en een ander land te leren kennen en uiteraard mijn steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van het land. Daarnaast ben ik door de Future Factory op zoveel verschillende locaties geweest en heb erg veel verschillende projecten meegemaakt; van lesgeven op scholen tot het bijwonen van een afkickprogramma voor jongeren.

Mijn werkzaamheden waren heel divers. Gedurende de week (en soms ook in het weekend) werkte ik op onder andere crèches, basisscholen, sporttoernooien, pyjamafeestjes (schminken) en zelfs als kerstman. Na enkele weken word je al op straat en in winkelcentra herkend door kinderen die je les gegeven hebt. Zelfs toen ik kerstman was hoorde ik iemand zeggen 'hey coach, how are you?'. Je wordt overal herkend en dat leidde ook tot een grote waardering bij mij zelf.

Wat je wel merkt is dat je je eigen kansen moet creëren. Door actief deel te nemen aan activiteiten en je assertief op te stellen creëer je kansen en maak je dingen mee die je anders zou moeten missen. Door mijn assertiviteit ben ik onder andere in de VIP-lounge geweest van Ajax Cape Town, heb ik op een zondag meegelopen met een demonstratie in een township en ben ik ook in een afkickkliniek geweest waar jongeren zaten die drugs- en alcoholverslaafd waren en ex-gangsters. Erg indrukwekkend om mee te mogen maken.

Tijdens mijn werk ben ik ook in arme wijken geweest rondom Kaapstad wat een grote indruk op mij gemaakt heeft. Naar aanleiding hiervan heb ik met enkele mede-vrijwilligers een actie op touw gezet om geld in te zamelen. Uiteindelijk hebben we een oven, een vriezer en twee koelkasten kunnen kopen. Het overgebleven geld is gebruikt voor schoolgeld, schooluniformen en kerstcadeaus. Erg geslaagd dus.

In de weekenden ben ik veel opgetrokken met mijn mede-vrijwilligers. Met de trein naar Kaapstad gereisd en vele activiteiten ondernomen. De Tafelberg heb ik beklommen, museums bezocht en uiteraard gerelaxt op een van de mooie stranden. Kaapstad is in mijn ogen een zeer dynamische stad die bijna alles aanbiedt. Van sport tot cultuur, en van historische plaatsen tot natuur.

Na mijn vrijwilligerswerk heb ik 9 dagen met vijf andere vrijwilligers een busje gehuurd en de Garden Route gedaan. Een hele mooie route langs de kust waar je onder andere haaien en walvissen kan zien. Verder heb ik daar gebungeejumpt, op een struisvogel gereden, gemountainbiked, grotten bekeken en heel veel natuur gezien.

In totaal heb ik elf weken in Zuid-Afrika doorgebracht en had ik nog steeds niet alles gezien... Zuid-Afrika herbergt zoveel moois en is daarnaast een prima locatie om tevens een bezoek aan de buurlanden te brengen.

Na mijn terugkomst in Nederland merk je dat wij ons hier soms om dingen zorgen maken die eigenlijk nergens op slaan. In Zuid-Afrika zijn er mensen die niet eens kunnen ontbijten en naar school kunnen. Na zo een reis leer je erg goed zaken te relativeren!

Groetjes,

Mark Visser

Richtje leerde Nepal goed kennen tijdens haar vrijwilligerswerkproject

Richtje ging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naar Nepal.Tijdens haar vrijwilligerswerkprojectleerde zeNepal goed kennen. Lees hier haar avonturen:

Mijn eerste indruk van Nepal was overweldigend! De busrit van het vliegveld in Kathmandu naar het guesthouse leek een achtbaan van indrukken, geuren, kleuren, geluiden... Van koeien op de weg tot brandend afval, van straatkinderen tot druk toeterend verkeer. Na drie maanden in Nepal kan ik zeggen dat de hele periode overweldigend is geweest, een ontzettend mooie ervaring die ik niet had willen missen!

Voor mijn vertrek
Na vier jaar studeren, met mijn neus in de boeken te hebben gezeten en van een makkelijk studentenleven te hebben genoten, had ik ontzettend veel zin om op reis te gaan. Ik wilde de wereld waarover ik had gelezen en geleerd met eigen ogen zien en meemaken. Ik wilde het avontuur beleven om alleen op reis te gaan en mezelf te redden in een totaal andere wereld. Daarnaast leek het mij leuk om na mijn studie Orthopedagogiek, waarin ik veel had geleerd over onderwijs, de praktijk van het onderwijs in te gaan. Om dit in een ander land te doen, waarin de mogelijkheden niet zo optimaal zijn als in Nederland, is een fantastische meerwaarde. De mooie kansen die ik in mijn leven heb gekregen, kon ik op deze manier delen met mensen voor wie die kansen niet vanzelfsprekend zijn.

Tijdens mijn verblijf
De keuze om naar Nepal te gaan bleek een hele goede. Ik heb Nepal ervaren als een vriendelijk land met hulpvaardige, gemoedelijke mensen die de instelling hebben ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Heel fijn als je alleen reist en dat voor het eerst doet. De eerste twee weken leek het alsof ik nog steeds in de achtbaan van indrukken zat maar deze minderde vaart toen ik door de drukte en het lawaai van al die mensen en al dat verkeer heenkeek. Het programma van Travel Active heeft goed rekening gehouden met deze ‘gewenningsfase'. In die eerste twee weken volgde ik Nepalese les en deed ik veel excursies met een andere vrijwilliger onder leiding van de founder van de Nepalese partnerorganisatie van Travel Active.

Heb ik in die twee weken het Nepal van de mooie tempels, leuke markten en fantastische uitzichten leren kennen, het echte Nepalese leven ontdekte ik tijdens mijn werk op de school en mijn verblijf in het gastgezin. Eten zonder bestek, water halen bij de waterput en de gastvrijheid van de mensen zijn me vooral bijgebleven. Ik vond het hartverwarmend hoe ik werd opgenomen in het gezin en op school. Op dat kleine basisschooltje tussen de rijstvelden voelde ik me helemaal thuis als Ritu Ma'am, zoals ik werd genoemd.

Het schoolsysteem was in het begin erg wennen; leerkrachten en leerlingen dreunen vooral de droge leerstof op en leerlingen slaan is aan de orde van de dag. Gelukkig kreeg ik van school veel vrijheid om mijn eigen weg te gaan en de lessen op mijn manier te organiseren. Van daaruit heb ik hele leuke dingen kunnen doen, waarvan de toneellessen en excursie naar de rijstvelden de mooiste herinneringen zijn geworden. Het is zo mooi om te zien dat je met wat extra mogelijkheden en inzet zoveel kunt betekenen voor de leerlingen. Hoewel je in je achterhoofd houdt dat dit niet blijvend is, beleven de leerlingen én ik een mooie ervaring en genieten van het leven. Ook vond ik het interessant om de verschillen tussen beide onderwijssystemen te zien en elkaar hierin aan te vullen. Na twee maanden lesgeven verliet ik dan ook met een brok in mijn keel de school...naast alle bloemen, kransen en tekeningen van leerlingen.

In mijn vrije tijd en na het vrijwilligerswerk heb ik veel ondernomen. Steden bezocht, tempels bewonderd, feestdagen gevierd, een bezoek aan een National Park gedaan waar ik op een olifant heb gereden en met open mond naar een stel neushoorns heb gekeken... Van uitgaan in de leukste bar van Nepal (Tom & Jerry's!), tot genieten van de stilte in de mooiste tempel van Nepal (Swayambu!). Ook heb ik een trekking door de bergen gedaan waar ik eeuwige sneeuw heb gezien.

Toen ik als reiziger door Nepal trok, ervoer ik wat een meerwaarde het vrijwilligerswerk is geweest. Het enigszins kennen van de taal en de cultuur maakt dat je je thuis voelt en zeker bent in het land. Ja, zelfs zo zeker dat ik het gewaagd heb om te bungee-jumpen en raften!

Deze bijzondere en veelzijdige tijd, waarin je Nepal voor de volle honderd procent meemaakt, raad ik iedereen aan die zich wil inzetten voor kinderen in Nepal, wil leren over een andere cultuur en niet bang is voor een achtbaan ;) !

Groetjes,

Richtje Stempher

Vrijwilligerswerk Cambodja

Medewerker Anouk bezocht Cambodja. Lees hier haar reisavontuur in dit primitief, maar met cultuur doordrenkt land!

Cambodja, een bijzonder en ontzettend mooi land, barstens vol van cultuur, maar waar wel duidelijk de sporen van de verschrikkelijke burgeroorlog nagelaten zijn gedurende het regime van de alom gevreesde Khmer Rouge. Een land dat zich nog midden in de ontwikkelingsfase bevindt en daardoor een stuk primitiever is dan bijvoorbeeld buurland Thailand.

Gedurende mijn reis door Cambodja heb ik genoten van de cultuur, maar ook de prachtige natuur dat het land rijk was. Tijdens een bezoek aan enkele scholen in Samraong, heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen dat vrijwilligerswerk hier echt gewaardeerd wordt en zeer de moeite waard is. Zelfs met simpele ballonnen maak je de kinderen al blij! Enkele vrijwilligers hebben al hun sporen achtergelaten op de scholen, al is het middels geverfde schoolgebouwen of de Engelse liedjes die de kinderen met veel plezier ten gehore brengen!

In ieder dorpje vind je tientallen kinderen, die nauwelijks van gedegen onderwijs kunnen genieten, want kennis is er immers maar beperkt. Overal waar je komt kijken de lachende gezichten van deze kinderen je aan en zeggen ze vol enthousiasme ‘Hello!'. Verder dan dat komen ze meestal niet, maar je ziet aan ze dat ze genieten van jouw aandacht en ontzettend graag meer willen leren.

Ondanks het roerige verleden is de bevolking hier evengoed gastvrij, vriendelijk, maar vooral nieuwsgierig naar de buitenlanders die het land bezoeken. Boven alles zijn de Cambodjanen vooral gefocust op de toekomst, want het verleden willen ze zo gauw mogelijk achter zich laten. Ze kunnen er immers toch niets meer aan veranderen. Daarentegen kan er wel aan de toekomst gewerkt worden en dat willen de Cambodjanen maar al te graag. Geen wonder dat ze staan te springen op hulp van de westerse landen. Vooral onderwijs is een ondergeschoven kindje geweest de afgelopen decennia.

Cambodja is goed te bereizen, al hangt dat wel af van in welk seizoen je aanwezig bent. Op veel plaatsen (vooral richting het noorden) zijn de wegen niet geasfalteerd en kan de reis door hevige regenval bemoeilijkt worden. Desalniettemin zijn er voldoende busdiensten of share-taxi's waar je gebruik van kunt maken om van A naar B te geraken.

Bij Siem Reap liggen te tempels van Angkor Wat. Een absolute must om te bezichtigen! Alle deelnemers van het vrijwilligerswerk gaan dan ook op excursie hier naartoe. Dit tempelcomplex bestaat uit tientallen enorme bouwwerken met ieder hun eigen karakteristieke trekjes. Zo heb je bijvoorbeeld de lachende gezichten bij de Bayon tempel, de door jungle overwoekerde ruines van Ta Prohm en de bekendste tempel van allen: namelijk Angkor Wat zelf. Het is een bijzondere ervaring om hier rond te kunnen wandelen met alle bijzonder gedetailleerde beeldhouwwerken in muren en op de daken. Het is moeilijk te geloven dat mensenhanden dat allemaal heeft kunnen creëren zoveel eeuwen geleden!

In Phnom Penh is er veel te bezichtigen, van de Russische markt waar je kunt onderhandelen over de beste souvenirs, tot het Paleis en Nationaal Museum. Naast de toeristische attracties zijn er ook de wat meer serieuze bezienswaardigheden die jou de geschiedenis van dit land beter doen begrijpen. Zo bezoek je ook het Tuol Sleng Genocide museum, waar gedurende het Khmer Rouge regime eind jaren '70, duizenden mensen gemarteld werden voor informatie om uiteindelijk naar de Killing Fields gebracht te worden om daar gedood te worden. Deze twee plaatsen zijn behoorlijk heftige bezienswaardigheden, vooral als je beseft hoe de mensen geleden hebben in die tijd. Je voelt dan ook echt de haren in je nek en op jouw arm rechtovereind staan als je alle informatie tot je neemt en het verhaal zich begint te vormen over alles wat zich afgespeeld heeft.

Uiteindelijk bezoeken de deelnemers ook Sihanoukville, gelegen aan de zuidkust van Cambodja, waar je gedurende een week heerlijk tot jezelf kunt komen en uitrusten bij een van de relaxte beach lounges op het strand.

Cambodja is een fantastisch land, wat echt de moeite waard is. Naast het echt kunnen helpen van de lokale bevolking, heb je hier ook de mogelijkheid een mooie cultuur te leren kennen. Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb, want het was een geweldige ervaring dat mij altijd bij zal blijven!

Groetjes,

Anouk

Janna had haar avontuur in Chili voor geen goud willen missen!

Jannaging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naar Chili. Ze woonde in een gastgezin, leerde spaans en werkte op een school voor kinderen met autisme en gedragsproblemen. Lees hier haar ervaringen:

En dan ga je opeens naar Chili..!Waarom Chili?.. Sja, daar kan ik nog steeds eigenlijk geen antwoord op geven.. Ver weg, Spaans leren, bijzonder land waar niet iedereen zomaar naar toe gaat. Een land van uitersten, waarbij ik me van tevoren eigenlijk niet eens goed een voorstelling van kon maken. IJs in het zuiden, en woestijn in het noorden, bergen en zee, en dat met een zeer korte afstand ertussen, bijzonder.

Een broodje zeep?
Stiekem komt de dag van vertrek toch wel razendsnel dichterbij. Ondertussen was ik thuis begonnen met een huis-tuin-en keuken cursus Spaans voor dummies, waarbij vooral de uitspraak van deze geweldige taal voor de nodige hilariteit heeft gezorgd bij familie en vrienden. Dagen gevuld met het nabrabbelen van een DVD , en dan nog steeds eigenlijk niet weten waar je het over hebt.. Reisgidsen (lang leve de Lonely Planet) uitgeplozen en informatie bij mekaar gezocht.. En dan gaat de reis dan toch écht beginnen. Voor je het weet sta je op Chileense bodem. Binnen 5 minuten realiseer je je dat het Spaans hier toch wel ietwat anders is dan het Spaans datjethuis hebt geleerd. Maaar.. de moeite wordt erg gewaardeerd, en met handen, voeten, en non-verbale communicatie lukt het dan toch een broodje te bestellen (als 6 weken later blijkt dat je 10 minuten bezig bent geweest met een broodje ‘zeep' (jabón) bestellen i.p.v. een broodje ‘ham' (jamón), kun je hier alleen maar heel hard om lachen..).

Mijn gastgezin is geweldig!
In het gastgezin word ik met open armen ontvangen, mama Carmen maakt me meteen duidelijk dat ze de komende 3 maanden mijn ‘mama' zal zijn en dat ik met alles bij haar terecht kan. Zoon Manuel wijst me dan mijn appartement, dat een aantal verdiepingen hoger blijkt te liggen. Een fantastisch appartement, dat ik zal delen met andere buitenlandse studenten, met een fantastisch uitzicht over Santiago!Mijn familie blijkt een géweldige familie te zijn, binnen no-time ben ik officieel benoemd tot lid van de familie, en zitten we regelmatig avonden lang te dineren, kletsen, BBQ-en, onder het genot van een stevige terremoto! Dat we een goede band hebben gekregen, blijkt op de avond van ons afscheid als er tranen met tuiten gehuild worden door zowel mij als de familie.

De taalcursus is geweldig!
De eerste dag dat je dan echt door Santiago loopt, realiseer je je dat hier écht niemand Engels spreekt. Op de Talenschool hebben we gelukkig een leraar die wel Engels spreekt, hij gebruikt dit echter alleen in de les. Het Spaans leren gaat hier in een rázend tempo! Op dag één was ik kampioen ‘ja knikken en vriendelijk lachen', op dag 7 ben ik degene met het hoogste woord aan tafel, in het Spaans! Fantastisch: ik kan iedereen verstaan, en nog iets terugzeggen ook!

In 4 weken tijd van beginner naar gevorderd
Op school is het een gezellige boel. Zó gezellig, dat we na school met z'n allen gaan lunchen of de stad in gaan. We zijn met een grote groep uit alle uithoeken van de wereld, en we leren allemaal Spaans. Ik mag wel stellen dat ik in de tijd die ik op ‘Coined' heb doorgebracht, vrienden voor het leven heb gemaakt. Iedereen woont bij mekaar in de buurt, waardoor je elkaar 's avonds ook nog heel regelmatig treft (terrasjes genoeg in Santiago en keuze genoeg uit de soorten ‘cerveza' en ‘vino'!!).Ook organiseert de school bijna elke dag excursies, onder andere naar een wijnproeverij (geloof me: na deze excursie sprak íedereen vloeiend Spaans, Engels, en Portugees ;-)), naar het Andes-gebergte , naar de kust, en naar leuke restaurantjes waar het me nog lukt om de plaatselijke bevolking de polonaise en het Nederlands volkslied te leren! De dagen vliegen om. Voor je het weet neem je je diploma in ontvangst. In 4 weken tijd ben ik van ‘beginner' naar ‘beginnend gevorderd' gegaan, en lukt het me zelfs een speech in het Spaans te geven bij ons afscheidsdiner met alle studenten en leraren. Vol vertrouwen op naar het vrijwilligerswerk.....

'Pas op: overstekende autisten'
Mijn werk bestaat uit meehelpen binnen een school voor kinderen met autisme en gedragsproblemen, en andere bijkomende problematieken. Op mijn kennismakingsmiddag moet ik toch wel even slikken: alle kinderen dragen een blauwe of grijze overall, het gebouw is enorm oud, er staan verkeersborden op straat: 'Pas op: overstekende autisten'.

Chilenen kunnen niet kort van stof zijn
Mijn eerste werkdag was nog wat onwennig van beide kanten: ik ben de eerste persoon daar die er komt werken vanuit een ander land, en die dus niet Spaans als eerste taal heeft..
Nu, geloof me, ik spreek echt ondertussen een aardig woordje Spaans, maar de eerste dagen heb ik toch echt regelmatig moeten melden dat ze toch echt langzamer moesten praten!.. Chileense mensen kunnen ook níet kort van stof zijn. Mijn collega wilde me melden dat we gingen kennismaken met een therapeut waarmee ik de komende dagen zou gaan werken. In plaats van dat er gezegd wordt: ¨We gaan kennismaken met de therapeut¨ (wat ik echt prima kan verstaan en ook op kan reageren) volgt er een enorm lang en ingewikkeld verhaal...

Uhm..... QUE?????????...... Als ik dan aangeef dat het iets te snel ging, en dat ik niet begrijp wat de zomer en winter te maken hebben met de therapeut, moeten ze erg lachen, en kunnen ze opeens wel ‘langzaam' praten! Gelukkig zeggen ze zelf dat ze érg snel praten, de helft van de medeklinkers inslikken (opeens waren de ´S-en´ ook op), en heel veel Chileense woorden gebruiken in plaats van Spaanse (die ik nu ook al ga overnemen..). Als ik ze er af en toe aan herinner dat ze langzaam moeten praten, dan lukt het behoorlijk aardig!

'Hola... Verde...'
Een van de eerste werkdagen ben ik met een groep 18-jarige jongens (en uiteraard een collega) naar een typisch Chileense markt geweest om eten te kopen (Alle kinderen in de eerder genoemde blauwe overall..). Ik had een (gehandicapte) jongen aan de arm die niet kon praten (dacht ik..). Stonden we bij een stoplicht te wachten toen het schijnbaar groen was geworden. Ik was alleen maar om me heen aan het kijken: indrukken opdoen, toen Enad (zo heet ie) opeens tegen me zei: ¨Hola.. Verde (groen)..¨. En dan met zo´n scheve grijns met z´n knappe koppie (met een geweldige Rolling Stones pet schuin op z´n hoofd) mij de weg oversleurt: ge-wel-dig!

Gabi
De dagen erna de hele dag in de muziekzaal meegeholpen: met de kinderen gedanst, geknuffeld, gesprongen: super! Eén manneke heeft mijn hart gestolen: Gabi.. Een supermooi jochie van 10 jaar met de mooiste groene ogen die ik ooit gezien heb. Hij heeft mijn hand gepakt, en vervolgens niet meer losgelaten. Alsof hij ook doorhad dat ik niet van hier ben. Hij bleef mijn naam ook maar herhalen. Samen op een mat gelegen, naar relaxmuziek geluisterd, hij kroop helemaal tegen me aan: handjes vasthouden, en viel uiteindelijk in slaap. In één woord geweldig. Uiteindelijk mag ik dan ook de gehele periode in het klasje van Gabi blijven werken. Wat liefde en aandacht niet kan doen met zo´n kids, daar smelt je echt voor..

Ze gaan hier zo liefdevol met de kinderen om
Petje af trouwens hoe ze hier met de kids omgaan: zo liefdevol! De kinderen (mét autisme) zijn erg gehecht aan de mensen hier, en zijn erg aanhankelijk, lichamelijk. Het klink heel gek, maar zelfs bij de kids mét autisme zie je toch een stuk van de Zuid-Amerikaanse cultuur terug: elkaar knuffelen, kussen bij begroeten en weggaan, en aanraken is doodnormaal: ze worden overspoeld met liefde, ook als ze agressief worden of wat dan ook. Erg bijzonder om te zien in elk geval. Het is moeilijk in woorden uit te drukken hoe het precies is op mijn werk. Dat de kinderen allemaal hetzelfde aan hebben.. dat went. Dat ze een speld op hun overall hebben met hun naam en ´Ik ben autistisch´, is erg bizar in het begin, maar ook dat went...

Niet alles went...
Dat sommige kinderen op bepaalde dagen niet kunnen komen omdat het geld op is thuis.. Dat went níet. Vreselijk, het liefst zou ik die allemaal mee naar huis nemen. Ook als je zo´n manneke in een hoekje ziet zitten met een kapotte broek, en een bril die met plakband aan mekaar hangt.. Als je zo´n kindje dan oppakt en kietelt, en je krijgt zo´n geweldige glimlach.. Daar doe je het voor. Echt, wat een voldoening, ik kan niet anders zeggen.! Mijn collega´s zijn ook stuk voor stuk helemaal geweldig en vragen me het hemd van het lijf. Waar ik van tevoren voor gewaarschuwd was, is wel waar: ze begrijpen in het begin niet helemaal wat je vanuit het rijke Nederland hier komt doen, en willen je niet belasten met werk: je moet echt zelf initiatief nemen met alles, anders zit je de hele dag maar wat te kijken. Gelukkig ga je elkaar steeds beter begrijpen, zeker als je heb kunnen uitleggen hoe het in Nederland zit, en waarom je een keuze maakt als deze om in Chili te komen werken.

'Tia Janna'
Als mijn vrijwilligerswerk er uiteindelijk op zit, is er een heel afscheidsfeest voor mij georganiseerd, met muziek en al. De gehele school is versierd, en ik word overladen met zelfgeknutselde kadootjes van de kinderen en kadootjes van collega's. Zoveel, dat het me niet eens lukt om alles mee naar huis te nemen. Het mooiste kado komt van de moeder van Juan-Pablo, die een foto van hem ingelijst heeft, en mij huilend op het hart drukt dat ik zoveel betekend heb voor haar zoontje die thuis nauwelijks te hanteren is, en het thuis (blijkbaar) de hele tijd over ‘Tia Janna' heeft.

Ik weet in elk geval zeker dat ik dit werk voor geen goud had willen missen: het is echt fantastisch om mee te maken, ik kan het niet anders zeggen. Deze ervaring neemt nooit meer iemand me af!

Mariska werkte met kinderen in Argentinië!

Mariska ging met het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active naar Argentinië. Ze werktedaar met kinderen. Lees hier hoe zij die tijd ervaren heeft:

Zolang ik me kan herinneren wil ik naar Argentinië: mijn fascinatie begon met Evita, tango, de pampas en Tierra del Fuego en eindigde met hetzelfde en zoveel meer. Na mijn afstuderen wilde ik Spaans leren, werken en reizen. Amper twee maanden later vertrok ik zonder een woord Spaans maar met vaccinaties, voor vijf maanden naar Zuid-Amerika. Zodra ik me achter de douane bevond viel alle stress en twijfel van me af. Na een lange, uitputtende vlucht ging alles zo snel, zo makkelijk. Op zoek naar een bus buiten het vliegveld liep ik tegen de eerste grote verandering op: een muur van allesverzengende hitte. Terwijl het in Amsterdam sneeuwde, liep het kwik hier op tot over de dertig graden. En er zouden nog vele veranderingen volgen. Eenmaal in het hostel was ik kapot: de jetlag, de hitte, het afscheid en alle nieuwe indrukken. Maar ik was in Buenos Aires, slapen kon ik later wel.

Hablas castellano?

Een week later zat ik in Cordoba, de tweede stad van dit uitgestrekte Argentinië. In vergelijking met Buenos Aires een dorp, 11 miljoen versus 1 miljoen.

Hoog op een flat stelde mijn gastvrouw zich voor als Raquel Astrada, een mollige vrouw met een zachte uitdrukking. Een vrouw die de kunst van het geduld bewaren verstaat. Ik sprak geen Spaans, zij geen Engels. Na de eerste lessen dacht ik dat ik de wereld weer aankon. Mijn woordenschat ging van nul naar honderdvijftig en al snel was ik in staat zinnen te maken. Het put uit om in een andere taal te denken en te praten. Na drie weken kwam de omslag, het gevoel dat ik het nooit zou leren. Maar de dag dat deze nieuwe taal geen worsteling meer was, maar een genoegen, kwam sneller dan ik had durven hopen.

Het project Sal y Luz

Mijn tijd op het opvangcentrum voor kinderen was indrukwekkend. Ik wilde een extra paar handen bieden en geen grote veranderingen teweeg brengen, na een maand laat je immers alles weer achter. Ik weet niet of de kinderen er iets van begrepen hebben dat ik weer weg ging. Zo jong als ze zijn hebben zij al zoveel mensen zien komen en gaan. Ik zal ze nooit vergeten, net zo min als de mensen met wie ik werkte, die me in hun wereld toelieten. Ik heb het gevoel dat ik daar het werkelijke Argentinië heb leren kennen, zo gastvrij en extravert, maar een land met zo een immens verdrietige en complexe geschiedenis.

Het reizen

Na twee maanden zat het er op in Cordoba. Met een dubbel gevoel nam ik de bus. Het mooie van reizen is dat je nooit weet waar je heen zal gaan, welke mensen je zal ontmoeten. Na Argentinië belandde ik in Bolivia, Uruguay en Chili. Ik kan vertellen wat ik heb gezien; de steden, de mensen, de armoede, de feesten, de dieren, de watervallen, de geisers, de gletsjers, de ijsbergen, de hoogvlakten en de woestijn. Het is een aaneenschakeling en opeenstapeling van mooie en onvergetelijke gebeurtenissen, maar dan is er nog het reizen zelf. Ritten van gemiddeld 17 uur, waarin soms 1500 kilometer werd afgelegd. Staren uit het raam, zonder werkelijk iets te zien, zonder enig besef van tijd, met een gevoel van ruimte en vrijheid. De allermooiste rit was van Tupiza naar Uyuni in Zuid-Bolivia. Nog nooit heb ik een landschap zo snel zien veranderen; van besneeuwde bergtoppen, naar uitgeslepen rotsen en diepe afgronden, eindigend in een eindeloze gang van stof, zand en stenen.

Gedurende de zonsondergang kleurde de lucht van blauw naar donker grijs, voordat de stralen van de zon de omgeving deed baden in alle tinten rood, roze, oranje en geel. Dan vergeet je dat je bijna niet kunt ademen, dat je hoofd bonkt van het zuurstofgebrek in de ijle lucht en dat je je zitvlak niet meer voelt vanwege het schudden en bonken in een gammele bus zonder airco.

Terug

Reisde ik maar te paard, dan zouden ziel en lichaam zich met gelijke snelheid verplaatsen. Na 16 uur sta je ineens weer in Nederland, in een andere tijd, in een ander seizoen. Het is zo raar weer terug te zijn. Voor mij was er zoveel gebeurd en veranderd, terwijl ik toch maar vijf maanden weg ben geweest. Nog steeds mis ik het Spaans, de mensen die ik heb leren kennen, het matéritueel, de asado's en de tango. En dat staat los van de negatieve zaken die het beeld van Argentinië in het buitenland bepalen. Ik heb me welkom en veilig gevoeld. Hoe het was in Argentinië ? Verder dan ‘fantastisch en indrukwekkend' kom ik niet. Ervaar het zelf!

Mariska Kleinhoonte van Os

Vrijwilligerswerk Kenia

Myrte nam deel aan het Vrijwilligerswerk programma van Travel Active. Gedurende 4 weken ontdekte ze de cultuur, de wildlife en de vriendelijke bevolking. Wij stelde haar enkele vragen.

Hoe werd je opgevangen in Kenia? Hoe waren je eerste dagen?
Bij aankomst werd ik vanaf het vliegveld opgehaald door de organisatie ter plekke. Na een lange reis naar een onbekend land vond ik dit wel heel fijn. Na een bezoek aan het kantoor van de partnerorganisatie (waar ik mijn waardevolle spullen kon opbergen) werd ik naar het kamp gebracht. Een warm welkom stond me daar te wachten en ik kreeg van het kamp hoofd gelijk een rondleiding door het kamp. Toen alle andere vrijwilligers (we waren in totaal met 37 vrijwilligers) ook waren gearriveerd kregen we een oriëntatie over hoe en wat in Kenia. Waar kan ik mijn geld wisselen, waar kan ik water kopen, wat is er allemaal te doen en wat kan ik wel en niet doen. Een goed begin voor de komende tijd.

Kun je wat vertellen over het vrijwilligersproject waar je hebt gewerkt? Wat waren jouw taken?
Ik was geplaatst op het kamp Muhaka. Het grootste gedeelte van mijn tijd daar heb ik gewerkt aan de bouw van de school -> metselen, schilderen, meubilair in elkaar zetten, enz. De lokale bevolking (Keniaanse bouwvakkers) leerde ons hoe we bijvoorbeeld moesten metselen. Ik werkte 's ochtends van half 9 tot 12 en 's middags van 2 tot 4.

Een aantal dagen hebben we ook nog in Mwalunganje Elephant Sanctuary gewerkt. Daar hebben we gamedrives gemaakt om dieren, vooral de olifanten, te observeren. Het doel daarvan is dat alle medewerkers van het park weten welke dieren waar zijn in verband met het toerisme. Ook hebben we in het dorp om het elephant sanctuary heen, mensen geïnterviewd hoe het was om in zo'n park te wonen. Wat ook wel bijzonder was is dat we een fabrief hebben bezocht war ze van olifanten poep papier maakten.

Met welke cultuurverschillen kreeg je mee te maken?
Ik kreeg met grote armoede te maken. Je zit in een dorp met allemaal zelfgebouwde hutjes en een school die weinig materialen heeft om mee te werken. De lokale bevolking heeft daar hun eigen gewoontes. We zijn ook een keer bij een medicijn man geweest. Hij liet ons zien wat hij voor een rituelen doet om mensen te genezen. Kenianen zijn heel relax, wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Ze werken wel hard, maar ze maken zich niet zo druk.

Wat zal je altijd bij blijven?
Het is meer het hele avontuur zal me altijd bijblijven. Alles wat ik daar heb meegemaakt is zo speciaal: het leren kennen van alle andere vrijwilligers, het opbouwen van de school, het helpen van de lokale bevolking. de kinderen op school, de drie daagse safari, de city tour in mombasa. Kortom het was een ervaring om nooit te vergeten.

Wat heb jij geleerd van dit vrijwilligers avontuur?
Ik heb het idee dat ik een stuk zelfstandiger ben geworden. Je gaat een maand alleen weg, dan wordt er wel iets van je verwacht. Ik heb geleerd om makkelijker nieuwe contacten te leggen. Vooral wanneer je alleen weg gaat, leer je snel nieuwe mensen kennen. Ik heb ervaren hoe het is om in Afrika te leven, ik heb een beetje van hun cultuur mogen leren kennen.

Wil je weer terug naar Kenia?
Ik zou het wel heel erg leuk vinden, maar ik heb ook nog heel veel andere landen om mijn lijstje staan, dus voorlopig nog even niet.

Wat kun je tegen de mensen zeggen die nog twijfelen om hen te overtuigen om toch die stap te zetten?
Gewoon doen, want het is echt een hele mooie ervaring. Je maakt zoveel mee daar. Je doet ander werk, je biedt je hulp en je ontmoet heel veel andere mensen. Mooi om de cultuur te leren kennen en de natuur te zien.

Groetjes,

Myrte van Beek